Μοναξιά μου ΟΛΑ !

...Στις συννεφιές του Σεπτεμβρίου συνηδητοποιώ οτι τέλειωσε ένα καλοκαίρι που πέρασε(?) και δεν ακούμπησε! Προσπαθώ να ανασύρω τις μαγικές καλοκαιρινές στιγμές αλλά δεν υπάρχουν. Κάτι θολές αναμνήσεις μιας άλλης εποχής μου θυμίζουν καταναγκαστικά έργα παρά θερινές απολαύσεις γεμάτες χρώματα και γαλήνη.

Τρομάζω στην σκέψη οτι θα έρθει εκείνο το πρωινό ξύπνημα που σου αλλάζει την ζωή, σε γεμιζει ερωτηματικά και σου φανερώνει την ουτοπία που το ονομάζεις ζωή ! Ή μήπως ήρθε και δεν το έχω καταλάβει πάλι ?

Περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό τον τελευταίο καιρό και δεν έχω ούτε την διάθεση ούτε την υπομονή να ασχοληθώ,να βρώ μια λύση, να ανασυνταχθώ..Έγινα ένα με το ρυάκι που παρασέρνει στο διάβα του φύλλα και πέτρες και αφήνομαι στην ορμή του και άλλοτε στην γαλήνη του.Δεν είμαι εγώ αυτή !

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της μεγάλης μου μελαγχολίας.. Έτσι και φέτος βρέθηκα στην ίδια ξαπλώστρα , με την ίδια ανάκατη ψυχή , με τα ίδια θλιμμένα μάτια να κοιτώ πέρα απο το άπειρο..ανήμπορη να κουνήσω , να μετρηθώ , να πάρω αποφάσεις.

Και έτσι, συνεχίζω να ζω σε ένα σώμα κούφιο, που συνεχίζει να περιφέρεται ανάμεσα στην φθορά και την αφθαρσία..ανίκανο να αισθανθεί...ερμητικά κλειστό να απολαύσει. Δεν υπάρχουν δάκρυα να ηρεμήσουν την ψυχή. Αυτή είναι η τιμωρία μου για την πληθώρα συναισθημάτων που με κατακλύζουν χρόνια τώρα. Είναι η συναισθηματική κενότητα το τίμημα μιας ζωής γεμάτης κύκλους και συνεχούς αναζήτησης. Είναι εκείνο το παιχνίδι που δεν το ξέρεις.. μα χύνεσαι μαζί με τους άλλους που γνωρίζουν , να συμμετέχεις κι εσύ και ελπίζεις να μάθεις παίζοντας. Όσο απολαυστική είναι η διάρκεια του παιχνιδιού , είσαι γεμάτος και ευτυχισμένος. Όσο ξεμένεις απο αντοχές το παιχνίδι αλλάζει μορφή και σε κουράζει, δεν σε γεμίζει πια και αναρωτιέσαι πως και πότε ξεκίνησαν όλα αυτά. Είσαι εσύ που επέλεξες να το ζήσεις ή δοκιμάστηκες κι εσύ στον κεντρικό ρόλο ενός έργου που ανεβάζει παραστάσεις και μοιάζει τόσο με την ίδια σου την ζωή που δεν ξεχωρίζεις πια...ποια η αλήθεια..ποιος ο σκοπός...και τι γίνεται μετά !

Να προλάβω να τα πω θέλω, να μην τα αναιρέσω , να μην προλάβουν πάλι και αλλάξουν σχήμα,χρώμα και φωνή. Ο,τι δεν μας νοιάζει γίνεται λέξεις ? Κι ότι μας τρομάζει ? Κρύβεται ?

Ξέχασα να με αγαπώ ! Έμαθα οτι άλλος πρέπει να το κάνει για μένα, μόνο έτσι νιώθεις πλήρης λένε..Χάθηκα στην διαδρομή, κάτι έψαχνα, κάτι μου έλειπε.Δεν ξέρω τι βρήκα τελικά. Συνάντησα πολλά, με μπέρδεψαν οι φωτεινές ταμπέλες, . Τρέχω τρέχω να προλάβω αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Βλέπω τον κόσμο να στροβιλίζεται εμπρός μου..Μοιάζει κωμωδία.. να κλαίς ή να γελάς ?

Θέλω να προλάβω να ζήσω όλα όσα δεν μπορώ να αντέξω...