Κυριακή, Μαΐου 27, 2012

Κεκλεισμένων των θυρών....

Η συγγραφική τέχνη είναι κατι που θαυμάζω απο το πρωτο βιβλίο που διάβασα και με παρέσυρε σε εκείνο τον μαγικό κόσμο της φαντασίας...Ωσπου παραδόθηκα σε αυτην την αίγλη ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες του μυαλού και της καρδιάς μου χωρις φόβο...
Κι όταν τελείωσε η μεταφορά στον χρόνο και στον τόπο...χειροκρότησα το χάρισμα εκείνων των ανθρώπων να μετατρέπουν τις λέξεις σε συναισθήματα και να ταξιδεύουν τις μικρές ή μεγάλες μας ανησυχίες...Κι εκείνη απάντησε πως για να το αντιληφθεις, θα πρέπει να έχεις ανεβασμένο βαθμό νοημοσύνης συν γνώσεις...Μεγαλείο ψυχής...

Ένα θαμπό πρόσωπο συνεχίζει να χαμογελάει...άλλες φορές θλιμμένα...άλλες φορές απο συνήθεια..κι άλλες γιατι δεν μπορεί να κλάψει..Εξάλλου πως να μην είναι θαμπό όταν μένει ανενεργή η βασική λειτουργία που δίνει ζωή και λάμψη ; Και μην απορείς που δεν κατάφερες να καλύψεις το κενό...γιατι το ξέρεις καλά...οι άλλοι θα δουν αυτο που εσύ θέλεις να δώσεις...Αν δεν το έχεις, βούλιαξε στον καναπέ σου και μέτρα τις ώρες μοναξιάς!

Η βροχή πάντα μου θυμίζει εσένα...γιατι πάντα σου αρέσει να την ακούς, να την μυρίζεις και να την αισθάνεσαι...Ευτυχώς που δεν παραδόθηκε η παρουσία μου που ακόμα ελπίζει...Ενα μπουζούκι κλαίει στην σιγαλιά μιας νύχτας, με φώτα σβηστά και ματωμένες αναμνήσεις...

Αν δεν είσαι άγκυρα...δεν έχεις καμία δουλειά στον πάτο...