Ερωτήματα αναπάντητα στολίζουν την ανυπαρξία της ψυχής και σου επιβάλλουν έναν νέο τρόπο ζωής που μοιάζει με αλλαγή στην ρουτίνα που τόσο πολύ αναζητούσες...Γιατι κλαίει η ψυχή σου λοιπόν; Γιατι σκαλίζεις την καρδιά ψάχνοντας τα λάθη σου; Γιατι θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να εκτιμούν και να σέβονται την προσωπικότητα των άλλων; Γιατι θα πρέπει η αχαριστία να θεωρείται κοινωνικό αδίκημα; Ειναι κανόνας πια...και μάθε το...απο ανθρώπους που είναι δειλοί και κούφιοι συναισθηματικά δεν μπορεις να περιμένεις να γίνουν θαύματα...Και θα πρέπει να τους ευχαριστείς που βρέθηκαν στην ζωή σου, γιατι σου προσφέρουν μια σημαντική εμπειρία ζωής...να εξασκείς την δική σου οξυδέρκεια ώστε να καταλάβεις οτι ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις...με ψηλά το κεφάλι και με περισσότερη αξιοπρέπεια απο ότι στο ξεκίνημα αυτης της συναναστροφής....
Με τιμωρώ και με καταδικάζω σε μια μοναξιά...καταρρίπτωντας μύθους απο την μία...και χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας απο την άλλη..προσπαθώντας να καλύψω τον επικοδομητικό χρόνο αποχής και αδιαφορίας...Ποτέ δεν είναι αργά για να φτιάξει ή να καταστραφεί μια σχέση !
Εκείνη όμως η μέρα παραμένει να είναι η αγαπημένη μου, περικυκλωμένη απο ένα τρελό και αδέσποτο team που σε τίποτα δεν μοιάζει και σε όλα ταιριάζει, αποδεικνύοντας περίτρανα πως σημασία έχει να αγαπάς με την καρδιά σου και να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που ομορφαίνουν την ζωή σου και μοιράζονται τις στιγμές σου !
Και επιτέλους ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του...άπλωσε τις αχτίδες του στα σώματα των ανθρώπων και κρυφογελώντας παρακολούθει την επιρροή που ασκεί στις ψυχές και στα πρόσωπα αυτων που τον καρτερούν...
Μια νέα εποχή ξεκινά..γεμάτη όνειρα και ελπίδες !
