Κυριακή, Νοεμβρίου 18, 2012

Η ζωη κύκλους κάνει....


Παράξενη η αίσθηση όταν αντικρίζεις έναν έρωτα τρελό και παθιασμένο, μέσα από μια πραγματικότητα τόσο θολή που σε κάνει να αναρωτιέσαι...Τι μαγεία μπορεί να κουβαλάει αυτός ο μικρός και παμπόνηρος μικρός θεός ώστε να γεμίζει μια ύπαρξη με παρωπίδες και να την μεταφέρει σε κόσμους ονειρικά πλασμένους και τελικά...όταν περνάει ο καιρός σχεδόν με λύπη ανακαλύπτεις πως όλο αυτά είναι μια ουτοπία....

Κι όταν ένας άντρας πέφτει στα μάτια μιας γυναίκας...όλα σβήνουν σε δευτερόλεπτα και χωρίς επιστροφή πια... Ενα σπουδαίο ταξίδι τελειώνει και χαμογελάς γνωρίζοντας πως πια έχεις αποδεσμευτεί απο τις τάχα εμμονές και τάχα φαντασιώσεις σου...

Συνήθισες την μοναξιά σου...λέει μια φωνή κι εγω αναρωτιέμαι αν πράγματι συνηθίζεται ποτέ η μοναξιά...Αφού ετσι κι αλλιως πάντα κάτι μας λείπει και πάντα κάτι άλλο απο αυτο που έχουμε, θέλουμε. Και όταν τα χρόνια σε γεμίζουν με εμπειρίες τότε το ξέρεις καλά....δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο απο αυτό που αξίζεις ή απο αυτό που νομίζεις οτι αξίζεις....Ο παρανομαστής παραμένει ίδιος...τα θέλω σου...που είναι πια άρτια δομημένα στο μυαλό σου και γίνονται λέξεις και εκφράζονται χωρίς πολλά περιτυλίγματα....αφου έχεις μάθει πως ποτέ κανένα περιτύλιγμα δεν έκρυβε απο κάτω αυτό που πραγματικά πόθησες...

Μου φαίνεται τόσο μελαγχολικός αυτός ο χειμώνας...Καταστρέφει αργά και σταθερά όλη την ενέργεια και κλέβει το φως κάθε μέρα και πιο πολύ....Άραγε θα φέρει και κάτι καλό μαζί του ή θα αρχίσουμε τα τάματα και τις προσευχές να ξεκουμπιστεί λίγο νωρίτερα;;;

Δεν με νοιάζει που πηγαίνω...ούτε που θα βγει....