Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2012

Μια παρτίδα πόκερ....

Αν το καλοσκεφτείς....είναι η ίδια μας η ζωή. Μπορεί να γίνει ο τρόπος που βέπεις τα πράγματα, η υπομονή ή ανυπομονησία σου, η αντοχή και η βιασύνη σου...Βιασύνη....Μεγάλο κεφάλαιο η βιασύνη...Μεγάλο ρίσκο η βιασύνη...Δεν αμφιβάλλω οτι ξεκαθαρίζει καταστάσεις...αλλά...έχεις σκεφτεί πόσες φορές σε εκθέτει ? Αυτο που με λαχτάρα περιμένεις..και μεγαλώνει μέσα σου...και σε τρώει η αναμονή....και τελικά μπερδεύονται τα μέσα σου και κυριαρχεί πλήρης σύγχυση στο μυαλό σου...τα θέλω και τα πρέπει...τα τώρα και τα ύστερα....Η μεγάλη φαντασία, η πλανεύτρα, σε οδηγεί εκεί που τελικά ήθελες να πας ή σε οδηγει σε αδιέξοδο και ψάχνεις την έξοδο κινδύνου??

Μια παρτίδα πόκερ όλη μας η ζωή....Θέλει σκέψη και ρίσκο να πεις....''τα βλέπω''...αρκεί να βλέπεις κάτι...Ισως και να προβλέπεις κάτι...Ισως και μια φορά να ακούσεις το ένστικτό σου...Θέλει μαγκιά η μπλόφα...Θέλει θράσος και αυτοπεποίθηση να διεκδικήσεις κάτι που δεν σου ανήκει...κάτι που δεν φαίνεται όπως θα περίμενες να είναι....Μεγάλη αρετή η υπομονή...και ανταμοίβεται τις περισσότερες φορές σε αντίθεση με την βιασύνη να βγάλεις συμπεράσματα...Θέλει μεγάλη υπομονή...το πόκερ και η ζωή....θέλει να μην παρασύρεσαι απο συναισθηματισμούς...να μην αφήνεις το μυαλό σου να παγιδεύεται σε στιγμιαίες εκρήξεις αδρεναλίνης...Πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, ποια θα είναι η επόμενη σου κίνηση...και γιατι ! Αυτο το γιατί μου λείπει πάντα....αυτο το γιατί με καταδυναστεύει...μου κρύβεται πάντα...με τυραννά....κι όταν φτάσει η ώρα να κάνει αισθητή την παρουσία του....παγώνουν τα μέσα μου....πόσο μεγάλη διαφορά έχει η πραγματικότητα με την ουτοπία μου...Πάσο είναι η απάντηση στην βιασύνη...Το σωστό πάσο την σωστή στιγμή....οταν βλέπεις πως τα πράγματα για κάποιον λόγο δεν τραβάνε....απλα πας πάσο και περιμένεις την επόμενη γύρα....περιμένεις τα καλύτερα στην επόμενη στροφή στο ταξίδι της ζωής...Μεγάλη υπόθεση το πάσο....για να τα καταφέρεις θα πρέπει να ξέρεις τι ζητάς και τι είσαι διατεθιμένος να θυσιάσεις προκειμένου να φτάσεις στον σκοπό σου....

Δεν με λυπάμε πια....Δεν με δικαιολογώ πια...Με τραβάει σαν μαγνήτης η παρόρμηση και ο απελπισμένος μου ενθουσιασμός...Δεν συνηθίζεται το κενό....