tag:blogger.com,1999:blog-75392538000934134692024-03-14T08:38:11.419+02:00ΒΟΥΒΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΓΩΝΙΑΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΟ..ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ..Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.comBlogger51125tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-28599303713236023522013-02-08T22:01:00.003+02:002013-02-08T22:01:34.645+02:00αχ βρε ζωή, φαρμάκι και μέλι στάζεις...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πόσο παράξενα αστεία είναι όλα αυτά τα αντιφατικά που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά..Πόσο προκλητικά μας κλείνει το μάτι η ζωή και μας καλεί σε μονομαχίες και πόσο τυφλά ερωτευμένοι μαζί της, εμείς οι κοινοί θνητοί, σηκώνουμε το ανάστημα μας μπροστά της αδιαφορώντας για τα ρίσκα και τις απειλές, διεκδικώντας το δικό μας μερίδιο στην ευτυχία....<br />
<br />
Γιατί άραγε να χρειάζονται τόσα πολλά εμπόδια να περάσει κανείς για να γευτεί μια στιγμή γαλήνης; Γιατί το τίμημα να είναι τόσο βαρύ στην περίπτωση που σκοπίμως κλοτσάς την μοίρα ή την τύχη σου ; Είναι μέσα στο dna μας η δράση που φέρνει αντίδραση...αλλά πόσο καλή ισορροπία θα πρέπει να ξέρει κανείς ώστε να μεσουρανεί ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, το πρέπει και το θέλω...Και ποιος είναι αυτός που κινεί τα νήματα κι εμείς σας πειθήνιες μαριονέτες παίζουμε στον χορό του, που ανάλογα με τις διαθέσεις του γίνεται άλλες φορές σκληρός και βίαιος κι άλλες ερωτικός και γαλήνιος χορός...<br />
<br />
Μέσα σε μια μέρα....μία γυναίκα έχασε το παιδί που απο πάντα ήθελε....μια άλλη γυναίκα σκότωσε το παιδί που ποτέ δεν ήθελε...και μια τρίτη γέννησε ένα παιδί που κουβαλάει μέσα του αμφιβολίες,μίσος και εχθρότητα...Πόσο δίκαιη και άδικη λοιπόν είναι η ζωή, το ξέρει ο καθένας μέσα απο τις αντιφάσεις που η ίδια η ζωή περιπαίζοντας, του στήνει. Γι αυτό μιλάς για την ακοή, όταν δεν ακούς...για τα μάτια σου, όταν δεν βλέπεις... Γι αυτό μιλάς για ελευθερία, όταν είσαι δεσμευμένος...και για την δέσμευση όταν είσαι ελεύθερος !<br />
<br />
Έτρεξε το μυαλό χρόνια πίσω και ψάχνοντας με βρήκα να μετανιώνω για μια τόσο μεγάλη αγάπη που πέταξα στα σκουπίδια και να βλαστημώ το τίμημα της αγάπης απο την άλλη....Κάθε νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις και καλείσαι να κάνεις την σωστή επιλογή σύμφωνα με τα δικά σου σωστά δόγματα. <br />
<br />
<br /></div>
Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-44718070272128372852013-01-30T22:05:00.001+02:002013-01-30T22:05:38.246+02:00Restarting....again ! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κι άλλα αξημέρωτα βράδια προστέθηκαν στο ενεργητικό μου...κι άλλοι φόβοι κύκλωσαν την σκέψη μου...Όλο το βόλεμα στον αέρα για μια αλλαγή..με την ελπίδα να φέρει νέα επανεκκίνηση στην κίνηση.Λίγο πριν το τέλος της παράτασης, αυτή η αλλαγή με ενεργοποιεί και με αναστατώνει...<br />
<br />
Ήξερα πως δίπλα μου θα σταθούν συγκεκριμένοι άνθρωποι. Ήξερα ακριβώς και τις αντιδράσεις τους..Αυτός όμως ο φύλακας άγγελος μου...γεμίζει την καρδιά μου με ευγνωμοσύνη..Στέκεται εκεί....πιο ψηλά και από τις σκαλωσιές και ρυθμίζει το μέλλον μου. Στέκεται εκεί...με βλέμμα αυστηρό και καρδιά γεμάτη αγάπη και ομορφαίνει τον κόσμο γύρω μου. Πάντα εκεί. Πάντα παρών.Και πάντα με αγάπη. Γιατί..ειναι γνωστό πως ότι κι αν κάνεις με αγάπη, θα το κάνεις καλά. Και πόσους ανθρώπους έχουμε ή είχαμε στην ζωή μας που πάντα υπήρχαν γύρω μας , τυλίγοντας μας με πραγματική ανιδιοτελής αγάπη; Στολίδι στην ζωή μου, ο φύλακας άγγελος μου!<br />
<br />
Αυτή η σκέψη...με το ήχο να ενσωματώνεται στον χτύπο της καρδιάς, παραμένει σιωπηλή μέσα μου. Αυτή η σκέψη είναι η έννοια της δικής μου ελευθερίας...η ελευθερία της δικής μου έκφρασης και κίνησης...η ελευθερία της ψυχής...</div>
Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-24689352646873149292012-12-31T21:51:00.000+02:002013-01-30T21:45:04.404+02:00Μια παρτίδα πόκερ....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αν το καλοσκεφτείς....είναι η ίδια μας η ζωή. Μπορεί να γίνει ο τρόπος που βέπεις τα πράγματα, η υπομονή ή ανυπομονησία σου, η αντοχή και η βιασύνη σου...Βιασύνη....Μεγάλο κεφάλαιο η βιασύνη...Μεγάλο ρίσκο η βιασύνη...Δεν αμφιβάλλω οτι ξεκαθαρίζει καταστάσεις...αλλά...έχεις σκεφτεί πόσες φορές σε εκθέτει ? Αυτο που με λαχτάρα περιμένεις..και μεγαλώνει μέσα σου...και σε τρώει η αναμονή....και τελικά μπερδεύονται τα μέσα σου και κυριαρχεί πλήρης σύγχυση στο μυαλό σου...τα θέλω και τα πρέπει...τα τώρα και τα ύστερα....Η μεγάλη φαντασία, η πλανεύτρα, σε οδηγεί εκεί που τελικά ήθελες να πας ή σε οδηγει σε αδιέξοδο και ψάχνεις την έξοδο κινδύνου??<br />
<br />
Μια παρτίδα πόκερ όλη μας η ζωή....Θέλει σκέψη και ρίσκο να πεις....''τα βλέπω''...αρκεί να βλέπεις κάτι...Ισως και να προβλέπεις κάτι...Ισως και μια φορά να ακούσεις το ένστικτό σου...Θέλει μαγκιά η μπλόφα...Θέλει θράσος και αυτοπεποίθηση να διεκδικήσεις κάτι που δεν σου ανήκει...κάτι που δεν φαίνεται όπως θα περίμενες να είναι....Μεγάλη αρετή η υπομονή...και ανταμοίβεται τις περισσότερες φορές σε αντίθεση με την βιασύνη να βγάλεις συμπεράσματα...Θέλει μεγάλη υπομονή...το πόκερ και η ζωή....θέλει να μην παρασύρεσαι απο συναισθηματισμούς...να μην αφήνεις το μυαλό σου να παγιδεύεται σε στιγμιαίες εκρήξεις αδρεναλίνης...Πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, ποια θα είναι η επόμενη σου κίνηση...και γιατι ! Αυτο το γιατί μου λείπει πάντα....αυτο το γιατί με καταδυναστεύει...μου κρύβεται πάντα...με τυραννά....κι όταν φτάσει η ώρα να κάνει αισθητή την παρουσία του....παγώνουν τα μέσα μου....πόσο μεγάλη διαφορά έχει η πραγματικότητα με την ουτοπία μου...Πάσο είναι η απάντηση στην βιασύνη...Το σωστό πάσο την σωστή στιγμή....οταν βλέπεις πως τα πράγματα για κάποιον λόγο δεν τραβάνε....απλα πας πάσο και περιμένεις την επόμενη γύρα....περιμένεις τα καλύτερα στην επόμενη στροφή στο ταξίδι της ζωής...Μεγάλη υπόθεση το πάσο....για να τα καταφέρεις θα πρέπει να ξέρεις τι ζητάς και τι είσαι διατεθιμένος να θυσιάσεις προκειμένου να φτάσεις στον σκοπό σου....<br />
<br />
Δεν με λυπάμε πια....Δεν με δικαιολογώ πια...Με τραβάει σαν μαγνήτης η παρόρμηση και ο απελπισμένος μου ενθουσιασμός...Δεν συνηθίζεται το κενό.... <br />
<br />
<br /></div>
Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-18386609431804713952012-11-18T20:16:00.001+02:002012-11-18T20:17:48.041+02:00Η ζωη κύκλους κάνει....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
Παράξενη η αίσθηση όταν αντικρίζεις έναν έρωτα τρελό και παθιασμένο, μέσα από μια πραγματικότητα τόσο θολή που σε κάνει να αναρωτιέσαι...Τι μαγεία μπορεί να κουβαλάει αυτός ο μικρός και παμπόνηρος μικρός θεός ώστε να γεμίζει μια ύπαρξη με παρωπίδες και να την μεταφέρει σε κόσμους ονειρικά πλασμένους και τελικά...όταν περνάει ο καιρός σχεδόν με λύπη ανακαλύπτεις πως όλο αυτά είναι μια ουτοπία....<br />
<br />
Κι όταν ένας άντρας πέφτει στα μάτια μιας γυναίκας...όλα σβήνουν σε δευτερόλεπτα και χωρίς επιστροφή πια... Ενα σπουδαίο ταξίδι τελειώνει και χαμογελάς γνωρίζοντας πως πια έχεις αποδεσμευτεί απο τις τάχα εμμονές και τάχα φαντασιώσεις σου...<br />
<br />
Συνήθισες την μοναξιά σου...λέει μια φωνή κι εγω αναρωτιέμαι αν πράγματι συνηθίζεται ποτέ η μοναξιά...Αφού ετσι κι αλλιως πάντα κάτι μας λείπει και πάντα κάτι άλλο απο αυτο που έχουμε, θέλουμε. Και όταν τα χρόνια σε γεμίζουν με εμπειρίες τότε το ξέρεις καλά....δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο απο αυτό που αξίζεις ή απο αυτό που νομίζεις οτι αξίζεις....Ο παρανομαστής παραμένει ίδιος...τα θέλω σου...που είναι πια άρτια δομημένα στο μυαλό σου και γίνονται λέξεις και εκφράζονται χωρίς πολλά περιτυλίγματα....αφου έχεις μάθει πως ποτέ κανένα περιτύλιγμα δεν έκρυβε απο κάτω αυτό που πραγματικά πόθησες...<br />
<br />
Μου φαίνεται τόσο μελαγχολικός αυτός ο χειμώνας...Καταστρέφει αργά και σταθερά όλη την ενέργεια και κλέβει το φως κάθε μέρα και πιο πολύ....Άραγε θα φέρει και κάτι καλό μαζί του ή θα αρχίσουμε τα τάματα και τις προσευχές να ξεκουμπιστεί λίγο νωρίτερα;;;<br />
<br />
Δεν με νοιάζει που πηγαίνω...ούτε που θα βγει....<br />
<br />
<br /></div>
Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-52694570408189579342012-09-28T19:56:00.000+03:002012-09-28T19:58:51.280+03:00Kismet . . . <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>....πόσο καιρο εχω να ζησω αυτο το χτυποκάρδι...στεγνωνει το στομα μου, μουδιάζει η καρδιά μου και η αναμονη οχι μονο μεγαλωνει το παθος αλλα με γεμιζει με αναμεικτα συναισθηματα....τοση μεγαλη ανυπομονησια και τοσο μεγάλη καχυποψια , συγκρουονται μεταξυ τους και με σοκαρουν καθως για μια φορα το ενστικτο μου δεν με ακολουθει...δεν με βοηθαει...δεν με σταματά...παρά μου δινει ωθηση να κανω ταξιδι χωρις πυξιδα...Ειμαι τοσο εκτεθιμενη και ταυτοχρονα τοσο προστατευμενη απο ενα μυαλο καλα εκπαιδευμενο και πεπειραμενο....<br />
<br />
Κι αν ειμαι ενα ακομα θυμα σε ολη αυτη την ιστορια;;;; Κι αν πραγματι ειναι τοσο καλο για να ειναι αληθινο;;;; Κι αν για ακομα μια φορα οδηγησω με την επιλογη μου την καρδια σε δυσκολα μονοπάτια...με τι σθενος θα με υπερασπίσω αυτην την φορά;;<br />
<br />
Φυσαω και ξεφυσαω....Ανατριχιασει όλο μου το σωμα...Ταχυπαλμιες και αγωνια ...ολα στο ζενιθ....Τρελή αδρεναλινη σοκαρει το νευρικο μου συστημα....Μακαρι να ειναι όλα οσα ελπιζω και ευχομαι....αληθινά !<br />
<br />
Γιατι και ποιος μου εμαθε πως οταν λεω τα συναισθηματα και τις αγωνιες μου ξεγυμνωνομαι και μηδενιζονται ολες οι πιθανοτητες να εισπραξω τα ιδια εντονα αισθηματα;;;; Γιατι και ποιος μου εμαθε οτι οι ανθρωποι δεν μπορουν να ειναι αληθινοι και υπευθυνοι για τις πραξεις και τα λογια τους...<br />
<br />
....Το ένστικτο της επιβίωσης το φωνάζει δυνατά κάθε φορά...Αυτη είναι η άμυνα μου για να προστατέψω αρχικά εμένα και μετά όλες τις επιλογές μου...Τι με οδηγησε αυτην την φορά όμως να μην ακούσω καμιά σειρήνα να προειδοποιεί;;;Η δύναμη της ελπίδας και η ψευδαίσθηση της δικαίωσης με έφεραν σε εκείνο το γεμάτο ψευτιά και υποκρισία στάδιο της απόγνωσης, θλίψης και μοναξιάς....<br />
<br />
Με τιμωρώ και με καταδικάζω κι αν μπορούσα θα με απομόνωνα να μην με βλέπω...Αυτοκαταστρέφομαι αργά και σταθερά μέχρι να έρθει η στιγμή να εναρμονιστεί ξανά όλο μου το είναι....Μην ξεχνάς την αηδία και την παραίτηση που αποτύπωσε ο καθρέφτης εκείνο το πρωί....Μην ξεχνάς τον λιγμό της ψυχής και τον πανικό που στιγμάτισε την ψυχή...Με εκδικούμαι για ένα λάθος τόσο αδικαιολόγητο, τόσο απελπιστικό και τόσο επίπονο, που με κομματιάζει παραδειγματικά κάθε φορά που οι μνήμες ξεγυμνώνουν την αλήθεια...<br />
<br />
....lay me down to crawl !<br />
<br />
<br />
Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-20918357248893189182012-09-11T13:09:00.000+03:002012-09-11T13:10:50.360+03:00Ο βυθός μου....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
Παράξενος ο κόσμος του βυθού...Σε μεταφέρει σε άλλη διάσταση, σχεδόν σε προκαλεί να ενωθείς με το άπειρο, να αποτινάξεις τα δεσμά σου και να αφεθείς σε ένα ατέλειωτο ταξίδι γεμάτο χρώματα και γαλήνη...Κάπως έτσι ελπίζω να είναι η διαδικασία του θανάτου...Να μοιάζει η μεταφορά της αποδέσμευσης σαν εκείνη του βυθού...<br />
<br />
Αυτο το καλοκαίρι, η θάλασσα πότισε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα..Δεν την χορταίνεις ποτέ αλλα σου μεταδίδει όλη την δροσιά και την απεραντοσύνη της. Δεν υπάρχει ζωή χωρις μουσική και χωρις θάλασσα!<br />
<br />
Στιγμές διαφορετικές μα μοναδικές φωτογράφισε η μνήμη μου με παρέες, ηλιοβασιλέματα, καλή διάθεση, μουσικές , βόλτες και πολλές βουτιές ! Τις κρατώ βαθιά μέσα μου για να τις βλέπω με λαχτάρα εκείνες τις άγριες νύχτες του χειμώνα που απειλητικά ζυγώνει...<br />
<br />
Είναι οι μικρές στιγμές, που κάνουν την ζωή μεγάλη!<br />
<br />
Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-28644607765417510992012-07-30T12:21:00.001+03:002012-07-30T12:21:17.773+03:00Deep Blue Sea<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
Όλοι λένε πως η αγάπη πονάει αλλά δεν είναι αλήθεια. Η μοναξιά πονάει. Η απόρριψη πονάει. Το να χάσεις κάποιον πονάει. Η ζήλια πονάει. Όλοι μπερδεύουν όλα αυτά με την αγάπη αλλά στην πραγματικότητα η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που θεραπεύει τον πόνο και κάνει κάποιον να αισθανθεί υπέροχα ξανά...Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν πονάει...<br />
<br />
Κι όσο το σώμα και η ψυχή μου ακόμα αιμορραγούν, χάνομαι στον βυθό της θάλασσας και προσπαθώ να θεραπεύσω τις πληγές μου...Αφήνω τα παράπονα μου στα βράχια να ποτιστούν με αλμύρα...να καούν...να αφανιστούν...<br />
<br />
Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να ζωγραφίσει τη σιωπή.. Ίσως γιατί εκεί φωλιάζουν τα πιο τρυφερά μας όνειρα.. Ίσως γιατί μόνο η σιωπή ξέρει ν'αγκαλιάζει τον αληθινό μας εαυτό χωρίς να ρωτάει ποτέ τίποτε.. Σίγουρα όμως ό,τι δεν ακούγεται..δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει...<br />
<br />
Θα ρθεις...το ξέρω...μα νομίζω κουράστηκα να περιμένω...Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-32550555709504257292012-06-28T13:40:00.000+03:002012-06-28T13:47:54.457+03:00ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Αν η λογική και η παράνοια είναι ξαδέρφες, τότε η λύπη και η χαρά είναι σίγουρα αδερφές...Μόνο που οι αδερφές τώρα τελευταία δεν έχουν την καλύτερη τους σχέση...Βρίσκονται συχνά σε μονομαχία και προσπαθει να εξοντωσει η μια την άλλη...Καθε άλλο παρα αδερφική αγάπη το λες αυτό...<br />
<br />
Κι όταν το σώμα σου διαμαρτύρεται και σου στέλνει απειλητικά μηνύματα, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αφουγκραστείς τις βουβές κραυγές αγωνίας...Γιατι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απο την ηρεμία της ψυχής σου....Κι όσο οι αυπνιες μεγαλώνουν δεν ψάχνεις για υπνωτικά, αλλά για λύσεις....Θυμάσαι εκείνο το περίφημο ''Βάζω τα μυαλά μου στο τραπέζι και τα κάνω κομματάκια'';;; Ε αυτο ! Πριν γίνει η σκέψη σου πουρές φρόντισε να επιβληθείς στον πιο σημαντικό σου αντίπαλο, που δεν ειναι άλλος απο τον ίδιο σου τον εαυτό!<br />
<br />
Δεν οδηγεί πουθενά ο δρόμος που θέλει τους πάντες ευχαριστημένους...Μια αλυσίδα είναι η συγκροτημένη ψυχή και κάθε κρίκος πρέπει να έχει έναν κοινο παρανομαστή που λέγεται....να κανεις οτι σε κάνει να χαμογελάς! Οτι δεν σε κάνει να χαμογελάς σκότωσε το επι τόπου χωρις να αστοχήσεις..Μην το ψάχνεις άδικα. Αρκετη ταλαιπώρια τραβάμε σε αυτην την ζωή για δήθεν ευτυχισμένες σχέσεις....<br />
<br />
Φουσκώνει το βάρος στην καρδιά μου αλλά δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για μεσοβέζικες λύσεις....Εξάλλου καθε αρχή και δύσκολη...Οταν όμως βρεθείς μπροστά απο την ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ δεν έχει τίποτα άλλο σημασία πια...<br />
<br />
Άκου αυτά που σου είπε εκείνο το φεγγάρι στην σιγαλιά μιας καλοκαιρινής νύχτας και νιώσε την σιωπή που σου επιβάλλει η καρδιά...Δεν υπάρχει λόγος να κρύβεις την αγωνία σου ούτε να θυμώνεις με την αδυναμία σου...Ειναι σημάδια ζωής και ελπίδας...<br />
<br />
DON'T LET ME DOWN TO CRAWL...!!Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-53429524219087136712012-05-27T01:09:00.001+03:002012-05-27T01:10:15.233+03:00Κεκλεισμένων των θυρών....Η συγγραφική τέχνη είναι κατι που θαυμάζω απο το πρωτο βιβλίο που διάβασα και με παρέσυρε σε εκείνο τον μαγικό κόσμο της φαντασίας...Ωσπου παραδόθηκα σε αυτην την αίγλη ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες του μυαλού και της καρδιάς μου χωρις φόβο...<br />
Κι όταν τελείωσε η μεταφορά στον χρόνο και στον τόπο...χειροκρότησα το χάρισμα εκείνων των ανθρώπων να μετατρέπουν τις λέξεις σε συναισθήματα και να ταξιδεύουν τις μικρές ή μεγάλες μας ανησυχίες...Κι εκείνη απάντησε πως για να το αντιληφθεις, θα πρέπει να έχεις ανεβασμένο βαθμό νοημοσύνης συν γνώσεις...Μεγαλείο ψυχής...<br />
<br />
Ένα θαμπό πρόσωπο συνεχίζει να χαμογελάει...άλλες φορές θλιμμένα...άλλες φορές απο συνήθεια..κι άλλες γιατι δεν μπορεί να κλάψει..Εξάλλου πως να μην είναι θαμπό όταν μένει ανενεργή η βασική λειτουργία που δίνει ζωή και λάμψη ; Και μην απορείς που δεν κατάφερες να καλύψεις το κενό...γιατι το ξέρεις καλά...οι άλλοι θα δουν αυτο που εσύ θέλεις να δώσεις...Αν δεν το έχεις, βούλιαξε στον καναπέ σου και μέτρα τις ώρες μοναξιάς!<br />
<br />
Η βροχή πάντα μου θυμίζει εσένα...γιατι πάντα σου αρέσει να την ακούς, να την μυρίζεις και να την αισθάνεσαι...Ευτυχώς που δεν παραδόθηκε η παρουσία μου που ακόμα ελπίζει...Ενα μπουζούκι κλαίει στην σιγαλιά μιας νύχτας, με φώτα σβηστά και ματωμένες αναμνήσεις...<br />
<br />
Αν δεν είσαι άγκυρα...δεν έχεις καμία δουλειά στον πάτο...<br />
<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-5979732459983604942012-04-24T11:15:00.001+03:002012-04-24T11:25:23.557+03:00Κάθε τέλος...και μια νέα αρχή !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτην την ζωή και όλα γίνονται για κάποιο λόγο...Τόσο απλά....Απλά και όμορφα...Κι έχει να κάνει με την δική σου θέληση να το αποδεχθείς και να προχωρήσεις ?! <br />
<br />
Ερωτήματα αναπάντητα στολίζουν την ανυπαρξία της ψυχής και σου επιβάλλουν έναν νέο τρόπο ζωής που μοιάζει με αλλαγή στην ρουτίνα που τόσο πολύ αναζητούσες...Γιατι κλαίει η ψυχή σου λοιπόν; Γιατι σκαλίζεις την καρδιά ψάχνοντας τα λάθη σου; Γιατι θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να εκτιμούν και να σέβονται την προσωπικότητα των άλλων; Γιατι θα πρέπει η αχαριστία να θεωρείται κοινωνικό αδίκημα; Ειναι κανόνας πια...και μάθε το...απο ανθρώπους που είναι δειλοί και κούφιοι συναισθηματικά δεν μπορεις να περιμένεις να γίνουν θαύματα...Και θα πρέπει να τους ευχαριστείς που βρέθηκαν στην ζωή σου, γιατι σου προσφέρουν μια σημαντική εμπειρία ζωής...να εξασκείς την δική σου οξυδέρκεια ώστε να καταλάβεις οτι ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις...με ψηλά το κεφάλι και με περισσότερη αξιοπρέπεια απο ότι στο ξεκίνημα αυτης της συναναστροφής.... <br />
<br />
Με τιμωρώ και με καταδικάζω σε μια μοναξιά...καταρρίπτωντας μύθους απο την μία...και χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας απο την άλλη..προσπαθώντας να καλύψω τον επικοδομητικό χρόνο αποχής και αδιαφορίας...Ποτέ δεν είναι αργά για να φτιάξει ή να καταστραφεί μια σχέση ! <br />
<br />
Εκείνη όμως η μέρα παραμένει να είναι η αγαπημένη μου, περικυκλωμένη απο ένα τρελό και αδέσποτο team που σε τίποτα δεν μοιάζει και σε όλα ταιριάζει, αποδεικνύοντας περίτρανα πως σημασία έχει να αγαπάς με την καρδιά σου και να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που ομορφαίνουν την ζωή σου και μοιράζονται τις στιγμές σου ! <br />
<br />
Και επιτέλους ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του...άπλωσε τις αχτίδες του στα σώματα των ανθρώπων και κρυφογελώντας παρακολούθει την επιρροή που ασκεί στις ψυχές και στα πρόσωπα αυτων που τον καρτερούν... <br />
<br />
Μια νέα εποχή ξεκινά..γεμάτη όνειρα και ελπίδες !Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-50090313559208754502012-03-29T12:14:00.002+03:002012-03-29T12:41:04.149+03:00Φωτεινά . . . Σκοτάδια !Στιγμές έμπνευσης και ενθουσιασμού, για το άγνωστο και ανίκητο ακόμα χώρο της δημιουργίας, γεμίζουν τις άδειες μέρες της ανοχής... Μετράω τις νίκες μου και στέκομαι με υπερηφάνια μπροστά στο αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που είναι γεμάτη με αγάπη...<br /><br />Εκείνη η μέρα στέκεται αμετακίνητη και απαιτητική, σχεδόν μονότονη, άλλες φορές έντονα ερωτική, τυλιγμένη και καλά κρυμμένη στην σιγουριά της σκοτεινής νύχτας κι άλλες φορές αποκρουστική που ακόμα υπάρχει...<br /><br />Ακραία συναισθήματα για ακόμα μια φορά, περικυκλώνουν την καρδιά μου, ξενυχτούν τα όνειρα μου, γεμίζουν με αλκοολ τις νύχτες μου και παγιδεύουν τις πραγματικές μου αναγκες...<br /><br />Κι εκείνη η αναπάντητη κλήση γιατί πονάει τόσο ; Τι κρύβει αυτός ο θυμός ;;Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-92194873963693921892012-02-24T12:32:00.002+02:002012-02-24T12:55:20.075+02:00Κυνηγώντας...πράσινες...αλλαγές!Βυθίζομαι στα όνειρα μου...Κάθε νύχτα προσδοκώ να αποφύγω το υποσυνείδητό μου...Κλείνω τα μάτια και ζω εκείνη την άλλη ζωή, που η ευτυχία ειναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, που οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη, που η γαλήνη και η ηρεμία της ψυχής αγκαλιάζουν ζεστά την ονειρεμένη εκείνη ύπαρξη μου...Ξυπνώ και περιμένω να αλλάξει η πορεία της μοίρας μου, κάτι να γίνει και να ανατραπεί η μονότονη,παγιδευμένη ζωή μου...<br /><br />Και κάθε προγραμματισμένη μέρα,μεταμορφώνομαι σε οτι μισούσα,παίζοντας έναν ρόλο που με ζωντανεύει και με θάβει κάθε φορά και περισσότερο...Αφίδρομες δυνάμεις πολεμούν μέσα μου,καταστρέφοντας κάθε ελπίδα για εκείνο το πρωινό που δεν θα μοιάζει σαν όλα τα άλλα...που η φλόγα θα εκτινάξει το μυαλό μου σε παρανοικές καταστάσεις και η καρδιά θα ματώσει απο την υπερδιέγερση...<br /><br />Κι όπως άλλοτε ψάχνω την καταστροφή μου...Κι όπως άλλοτε φοβάμαι να ρισκάρω την συνήθεια...και κάνω υπομονή, μέχρι να ξυπνήσει η μοίρα και να μου υποδείξει την νέα πρόκληση που τόσο έχω ανάγκη..<br /><br />Δεν έχει παράξενη γεύση αυτη η ηρεμία ;;;Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-87867917982336410672011-12-29T10:36:00.004+02:002011-12-29T11:10:49.465+02:00Me, Myself and I...Μοναδικές στιγμές φωτογραφίζει η μνήμη μου..στιγμές που ακόμα έχουν χρώμα και ζωντάνια και πολλές φορές την αθωότητα των χρόνων που τόσο μου έχει λείψει...Πότε θα αλλάξει το τοπίο και τι χρώμα θα αποκτήσει δεν το ξέρω. Αυτό που με βεβαιότητα ξέρω είναι οτι διαλέγω τις λέξεις και προσέχω τις επιλογές μου γιατι αρχίζω να τρομάζω με τις εκρήξεις μου και τα γυρίσματα του μυαλού μου...Μου αρέσει όμως όταν σταματάει ο χρόνος και οι αυθόρμητες,αδέξιες κινήσεις και φωνές κυριαρχούν στις στιγμές μου ! <br /><br />Δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου, πως ένας φίλος ειναι φίλος μόνο όταν δεν έχει με κάτι άλλο να γεμίσει την ζωή του !?!? Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό ως κανόνας!! Αρνούμαι να το αποδεχτώ..ραγίζει η σκέψη μου στην υπόθεση μιας αλήθειας και παύω να ασχολούμαι με μικρότητες.Έτσι κι αλλιώς πάλι ο χρόνος θα δείξει...<br /><br />Παράξενη αυτή η χρονιά..απο την αρχή μέχρι και το τέλος της..Εναλλαγη συναισθημάτων και ανθρώπων και καταστάσεων! Όλα για ακόμα μια φορά είχαν το τίμημα τους καθώς το κουβάρι της ζωής έχει πολλές ανατροπές, χαρές, λύπες και λάθη...πολλά λάθη! <br /><br />Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν μένει ακέραιο στην πάροδο του χρόνου...Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-15364139305381913142011-10-31T23:34:00.002+02:002011-10-31T23:54:46.218+02:00Ματωμένο Χθες....Μια τρέλα έφυγε, μια τρέλα γύρισε...Μια ιδέα, μια εμμονή μέθυσε το μυαλό για μέρες..Ήρθε η ώρα για την αποδοχή της πραγματικότητας; Άφησα την μοίρα να αποφασίσει αλλά....κάτι δεν πήγε καλά! Μπερδεμένες απαντήσεις, αντιφατικά συναισθήματα,ένταση,φωνές,πισωγυρίσματα...Κάτι δεν μέτρησα καλά! Κάτι μου ξεφευγει και δεν μπορω να δω την γενική εικόνα.Σιωπή.Ξανακάθομαι στο βόλεμα μου που τόσο πια με χαρακτηρίζει τον τελευταίο καιρό. Ας μείνει έτσι και για όσο πάει..Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα....<br /><br />Μια ευχή πλανάται στον αέρα...Νευρα τεντωμένα..Τι ήταν αυτό τελικά, απο αδιαφορία ή απο φόβο; Κανείς σαν εσένα..Κανείς δεν με πατάει έτσι..Κανείς τόσο κοντά στην τρέλα όσο εσυ...Στίχοι που αγγίζουν εμένα, που θυμίζουν εσένα, που ζητάς εκείνη, που ανήκει αλλού πια....ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ!!!!Σκληρή η πραγματικότητα που έρχεται να σφραγίσει για πάντα μια ανάμνηση....<br /><br />Αυτό που τώρα με τρομάζει, ειναι αυτα τα συναισθήματα που απρόσμενα ξύνπησαν απο την λήθη..Δεν έχω ιδέα πως να τα διαχειριστώ και που να τα διοχετεύσω....Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-71628230571205694532011-08-27T20:00:00.002+03:002011-08-27T20:58:09.822+03:00Καλοκαιρινά ραντεβού . . .Κλείσε τα μάτια...Τι βλέπεις; Θάλασσα...ήρεμη, γαλήνια και καταγάλανη με προκαλεί ξανά να χωθώ στην αγκαλιά της..Βουτάω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου..Μακάρι να μπορούσαν να βυθιστούν και να μην με ακολουθήσουν πάλι. Ανακατεύω στιγμές με παρέες και αλκοολ, προσπαθώ να μπω μέσα στο κλιμα των καλοκαιρινών διακοπων..Αδύνατον! Δεν ησυχάζει η ψυχή, συμβιβάζομαι με οτι έχω...
<br />
<br />Κλείσε τα μάτια...Τι βλέπεις; Θάλασσα...ήρεμη, γαλήνια και σκοτεινή. Μουσική δυνατή, κουβέντες άνοστες. Μια σκέψη με συνεπαίρνει.. Παραλία άδεια, αμμουδιά υγρή, φεγγάρι μισό και ματωμένο...Επιπλέω στο νερό και μηδενίζω τον χρόνο..Αυτη είναι η στιγμή μου..Ανοίγω τα μάτια, αντικρύζω χιλιάδες αστέρια κεντημένα στον κατάμαυρο ουρανό και παρακαλώ το σύμπαν να μου δώσει πάλι πίσω την ζωή μου..
<br />
<br />Άδειο μυαλό σε σώμα κούφιο..Αδεια όνειρα με μάτια θολά...Ύπνος βαθύς σχεδόν ατελείωτος που μοιάζει με θάνατο..Κι εσυ τρυπώνεις στο κρεβάτι μου χωρις να προσφέρεις τίποτα πια, παρα μόνο περιφέρεσαι γύρω μου και προσπαθεις να ξυπνησεις τις αισθήσεις μου..Μαζί σου όλα είναι αλλιώς...Πάντα ηταν αλλιως...
<br />
<br />Λένε πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο . . . Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-53087373363687227592011-07-13T11:58:00.000+03:002011-07-13T12:03:56.232+03:00Λάθη μου . . .Λάθη συνεχόμενα, λάθη επαναλαμβανόμενα...παράκρουση συναισθημάτων, ανάκατη ψυχή και κινήσεις σπασμωδικές να επιβληθώ σε μια κατάσταση που έχει πια ξεφύγει απο τον έλεγχο μου...Εχει κολλήσει το μυαλό και δεν λέει να προχωρήσει... Τι μου συμβαίνει ;;; Πως και γιατι με μαγνητίζει αυτη η αδιαφορία;;;;<br /><br />Νόμιζα πως είχα περάσει όλα τα στάδια της ήττας μου...η βαθιά θλίψη και η απογοήτευση είχαν μείνει πίσω την στιγμή που ο θυμός ήρθε να επικρατήσει και να με κάνει να δω καθαρά όλα τα λάθη μου απο την αρχή μέχρι το τέλος...και λίγο πιο μετά το τέλος...Κάθε τόσο όμως προκαλούσα και παρακαλούσα την τύχη να σε ξαναδώ για λίγο...μόνο τόσο λίγο....μα εσύ με απωθείς και κρύβεσαι, σχεδόν με αποφεύγεις με κάθε τρόπο...αδιαφορείς και συνεχίζεις χωρίς εμένα..<br /><br />Και το δικό μου μυαλό ξαναγεμίζει με την απουσία σου και ψάχνω τρόπους να ξανακερδίσω την αυτοκυριαρχία και την αξιοπρέπεια μου...αλλά κάπου χάθηκαν στην πορεία και δεν τα βρίσκω πια ! Κι έτσι ηττημένη συνεχώς απο την στάση και την απουσία σου κάνω πράγματα παρορμητικά που σε οδηγούν με καθάρα βήματα μακρυά μου...Θέλω να σωθώ απο την σκιά σου, να ξεχάσω, να μην θυμάμαι, να σε διαγράψω...μα δεν βρίσκω ούτε την διάθεση, ούτε την δύναμη...<br /><br />Λάθη μου, που δεν μετάνιωσα ποτέ για εσάς, φέρτε πίσω την αγάπη μου....Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-20036196853188375322011-06-16T00:02:00.003+03:002011-06-16T01:39:06.209+03:00Νύχτωσε νωρις....Όταν κάτι ξεκινάει απο το μηδέν, θα πρέπει αναγκαστικά να ξαναγυρίσει στο μηδέν για να ολοκληρωθεί...Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, το μοίρασα, το έκανα δικό μου, το μετάνιωσα, το έκανα πόνο,ξενύχτι,στεναχώρια και λύτρωση και τελικά έκανα ολα αυτά που με μαθηματική ακρίβεια θα με ξαναγύριζαν στο μηδέν...<br /><br /> ''Μόνο έτσι κλείνει ο κύκλος'' είπε μια γνώριμη φωνή και εγώ την άκουσα με αυτιά και μάτια τόσο ανοιχτά και σαν σε πλήρη αποχαύνωση έκανα όσα μου είπε..Διεκδίκησα,ζήτησα,παρακάλεσα,αποδέχτηκα..ώσπου βαθιά μέσα μου έσπασα και θύμωσα για όλα όσα δίνεις και δεν παίρνεις, για όλα όσα θέλεις να δώσεις και δεν δίνεις, για όλα όσα ονειρεύεσαι και δεν γίνονται, για όλα όσα γκρεμίζονται μέσα σου...<br /><br />Αλλά που θα πάει...θα βρω την δύναμη και πάλι, θα μαζέψω τα κομμάτια μου και θα ανασυγκροτηθώ..Εξάλλου τα καλύτερα έρχονται στην επόμενη στροφή! <br />Αυτο ακούω μετά απο κάθε μπόρα, αυτό έμαθα να ελπίζω, με αυτό χαμογελώ ξανά...<br /><br />Κάθε εμπόδιο για καλό !Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-3167177457064234282011-05-27T12:33:00.003+03:002011-06-15T23:59:53.015+03:00Εκεί που δεν το περιμένεις...(?)Πως μπορείς να περιγράψεις μια στιγμή, όταν αυτή ξεπερνά τα όρια της τ ρ έ λ α ς, της ευτυχίας,του ενθουσιασμού και του παρορμητισμού;;;; Έλεγα και ξανα έλεγα πως δεν γίνετε να το ζω εγώ αυτό...μετά απο όσα τραγικά συνέβαιναν στην ψυχοσύνθεσή μου τον τελευταίο καιρό....Δεν μπορεί να εκτοξευτεί έτσι μια καρδιά, ένα μυαλό ή ένα σώμα....Δεν μπορεί να βλέπεις τον ίδιο κόσμο, διαμετρικά αντίθετο και υπερβολικά όμορφο...Μπορεί όμως μέσα σε μια νύχτα να ανατραπεί μια ζωή και να ανθίσει και πάλι...<br /><br />Ποιος είπε πως οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι όταν βρεθούν(τυχαία;)στην κατάλληλη στιγμή δεν μπορούν να επιφέρουν ευτυχία;;; Κι έτσι, βρέθηκα ξαφνικά αιχμάλωτη σε μια κατάσταση που υπο άλλες συνθήκες θα ήταν εμετική αν....αν η αύρα και η ενέργεια του δεν με μάγευαν ! Και βρέθηκα ξαφνικά να με κοιτάζω σε στιγμή παροξισμού, να μην με αναγνωρίζω σχεδόν, να μην μπορώ να με προλάβω, να είμαι ανίκανη να σκεφτώ, να είμαι διαρκώς σε εκείνο τον μαγικό κόσμο, αναπνέοντας μόνο απο εκείνα τα μεθυστικά φιλιά..<br /><br />Είναι ωραία όταν πετάς στα σύννεφα, όταν ταξιδεύεις ανάλαφρη στους ουρανούς, όταν χαμογελάς διάπλατα και αληθινά για ότι συμβαίνει γύρω σου...Μια μικρή, πολύ μικρή ανησυχία βρισκόταν εκεί, απο την πρώτη στιγμή και κρυφά περίμενα το πότε θα κάνει την εμφάνισή της...Και φυσικά την έκανε...Και φυσικά δικαιολόγησα την κατάληξη καθως είχα αρχίσει να θεωρώ το σώμα μου και την καρδιά μου στοιχειωμένη με το παρελθόν μου..Και ενώ ήμουν σχεδόν έτοιμη για ακόμα μια φορά να βγάλω τα εύκολα και γρήγορα συμπεράσματά μου....στάματησα ! Προσγειώθηκα ανώμαλα, σκοτείνιασε η σκέψη μου και απομακρύνθηκα.. ¨Ηξερα πως είχα ήδη αφήσει το στίγμα μου και περίμενα να ηρεμήσει η μπόρα, να τελείωσει το ζύγι και να καθαρίσει το μυαλό απο σκόνες της αμφισβήτησης...Είναι σίγουρα απογοητευτικό να χάνεις τους ουρανούς σου και να συνηδητοποιείς την πραγματικότητα, παρόλ αυτά όμως είναι σχεδόν αναγκαίο ! Και ο χρόνος μέτρησε...αυτή την φορά υπερ μου και μια μυστική συμφωνία πήρε μακρυά όλες τις στενάχωρες σκέψεις και γέμισε πάλι η ζωή μου με στιγμές ευτυχίας,έρωτα και φιλιά...πολλά φιλιά...αμέτρητα....!<br /><br />Το ξέρω πως θα φύγει αυτή η μαγεία..αργά ή γρήγορα δεν ξέρω...αλλά θα φύγει!<br />Αδιαφορώ και ζω τις στιγμές μου με όση ένταση μπορώ και για όσο μου ανήκει....:D<br /><br />Η καρδιά μου χτυπά δυνατά....ξανά !Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-90799325345810481582011-04-10T13:13:00.006+03:002011-04-10T14:07:54.259+03:00Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα..χωρίς εμένα !Κοιτώ γύρω μου καχύποπτα..Μετρώ, ξαναμετρώ και οι άνθρωποι μου, λιγοστεύουν! Άλλοι με ξεπέρασαν, άλλοι με αντάλλαξαν και άλλοι με απέρριψαν... Μουδιασμένα και με κομμένη την ανάσα, εντοπίζω τις αλλαγές στα μάτια τους, στην συμπεριφορά τους..εξελίσσονται, προχωράνε και δημιουργούν νέα μονοπάτια.. Κι εγώ μένω καρφωμένη στην θέση μου,θυμώνω,προβληματίζομαι και απορώ...Δεν μπορεί να είναι αυτή η πραγματικότητά μου..Δεν μπορεί να έχω πέσει τόσο άσχημα..Δεν έχει πιο κάτω μέχρι την στιγμή που θα ανακαλύψεις οτι τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα απο οτι ήταν πριν..Πότε τελειώνει όλο αυτό επιτέλους;;; Και ποιος είπε πως έχω τα ψυχικά αποθέματα να το υποστώ ;;;<br /><br />Κοιτώ γύρω μου καχύποπτα..Μετρώ, ξαναμετρώ και οι άνθρωποι μου, δυναμώνουν σιωπηλά την αφοσίωση τους σε όλα αυτά που είμαι και που μπορώ να φτάσω...Θέλω να φωνάξω να τους πω να μην λογαριάζουν άσκοπα σε μένα γιατι δεν βγαίνει πια ευτυχία μέσα απο μια ματωμένη καρδιά..αλλά δεν ακούν..κάνουν πως δεν ακούν! Και εξακολουθούν να με περιβάλλουν με διακριτικότητα και στοργή...<br /><br />Νιώθω εγκλωβισμένη στο ίδιο μου το σώμα..Οι ώρες περνούν, οι μέρες και οι μήνες περνούν κι εγώ απλά παρατηρώ ακίνητη τα όσα μου συμβαίνουν..Πολεμούν μέσα μου οι αντίθετες δυνάμεις..Πρέπει να βρω τρόπο να προλάβω τις εξελίξεις πριν χαθούν και πάλι...<br /><br /><span style="font-style:italic;">Που πήγε η χαρά μου;; </span>Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-85874804215597558572011-03-08T10:06:00.006+02:002011-03-08T10:35:29.435+02:00Δεν...έχει πιο κάτωΚλάμα..βαθύ,λυτρωτικό. Δάκρυα απελπισίας και φόβου. Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν συμβαδίζει ψυχή και σώμα εδώ και καιρό. Σχεδόν δεν με αναγνωρίζω..<br /><br />Δεν βλέπω καθαρά..Δεν νιώθω, δεν ακούω..έχω εναποθέσει όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει σε μια αλλαγή που περιμένω με αγωνία να έρθει και να με σώσει, να με βγάλει απ όλα τα αδιέξοδα..Περιμένω καρτερικά να φανεί απο το πουθενά δίχως καν να αναρρωτιέμαι αν θα έπρεπε εγώ να τρέξω να την βρω ή έστω να παραδεχτώ οτι την έχω ανάγκη πιο πολύ απο ποτέ... <br /><br />Μοιάζει με εκείνες τις φορές που δεν έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τις εξελίξεις και παρακαλάω να τελειώσει το μαρτύριο αυτό όσο πιο αναίμακτα και όσο πιο μακρυά μου γίνετε κι ας διακυβεύεται η ίδια μου η ζωή... Βιάζομαι να ξεφύγω απο τα προβλήματα γιατι όταν αφήνεις ένα μονάχα να περάσει μέσα σου τρέχουν και τρυπώνουν και τα άλλα που παραμονεύουν την κατάλληλη στιγμή..Ισως κι αυτά να το γνωρίζουν καλά πως ένα μόνο του δεν μπορεί να καταφέρει μεγάλη ζημιά..ενώ πολλά μαζί πάντα επιφέρουν αποτελέσματα..<br /><br />Όταν νιώθω μόνη, είμαι ένα γυαλί που είναι πανέτοιμο να σπάσει.. <br />Όταν νιώθω μόνη, σκοτεινιάζει ο κόσμος γύρω μου και κρύβομαι..<br />Όταν νιώθω μόνη, θέλω να με πάρεις αγκαλιά να μου πεις να μην φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά..Ευτυχώς αυτό το άκουσα..<br /><br />Ίσως τίποτα να μην είναι τυχαίο σε αυτή την ζωή !Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-47330611213749737122011-02-03T11:13:00.008+02:002011-02-03T13:00:04.518+02:00Ψυχούλα μου γιατι στεναχωριέσαι? Πάντα μόνη σου δεν ήσουν...?...Κάτι είχα δει στα μάτια σου, την τελευταία φορα...μα με ξεγέλασε το ψεύτικο χαμόγελό σου! Πρόσεξα την άδεια σκέψη σου, βιάστηκα παλι να την μεταφράσω και να την δικαιολογήσω ξανά..μα το ζεστό φιλί σου απομάκρυνε κάθε μυστικά αρνητική σκέψη και αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά σου....<span style="font-weight:bold;">για τελευταία φορά!</span><br /><br />Ήμουν σίγουρη πως κάποια στιγμή θα γινόταν. Απλά δεν είχα προετοιμαστεί γι αυτό..Μα, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα ήμουν έτοιμη! Εξαπατούσα την συνείδηση μου όσο πιο καλά μπορούσα, να μην δω καθαρά, να μην νιώσω το κενό, να μην προδώσω την καλοβολεμένη μου ζωή, να μην παραδεχτώ τα επαναλαμβανόμενα λάθη μου..<br /><br />Τωρα πια μένει να βρω έναν τρόπο να το αποδεχτώ και να το στριμώξω σε μια γωνία του μυαλού μου...να μην το ανακατέψω..να το θάψω..να πιστέψω κι εγώ πως ήταν ένα όνειρο που ευτυχώς(?) τελείωσε! Πρέπει να βρώ τρόπο να διαγράψω τις στιγμές, να μην νιώθω...ΜΠΟΡΩ???<br /><br />Ήρθες ακριβώς εκείνη την στιγμή που η ζωή μου είχε γεμίσει αγωνία...Θυμάμαι πολύ καλά πως είχε γεμίσει η ψυχή...<br />Άραγε μήπως πρέπει να <span style="font-weight:bold;">αδειάσεις </span>κάποια στιγμη για να αισθανθείς πραγματιικά την λύτρωση στην καρδιά ;;;;<br /><br /><span style="font-style:italic;"><span style="font-weight:bold;">-Φοβάμαι.Φοβάμαι πολύ!<br />-Ολοι οι ανθρωποι νιώθουν φόβο..Φυλάξου μη σε πιάσει πανικός..<br />-Εσενα δεν σε πιάνει ποτέ?<br />-Καμια φορά ναι..<br />-Και τι κανεις?<br />-Πατάω γκάζι.Φεύγω! Κοίτα,όλα τα κακά σε βρίσκουν όταν στέκεσαι.Όταν αποβλακώνεσαι και μετράς τον ίσκιο σου...<br />''Εν κινήσει'' δεν είσαι εύκολος στόχος.Κατάλαβες ?</span></span>Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-54516841535219569142011-01-14T11:53:00.003+02:002011-01-14T12:57:06.977+02:00Τα καράβια μου καίω !!Κάθε νέα αρχή κρύβει μέσα της μια μαγεία..για ένα άγνωστο που ξετυλίγετε εμπρός σου, μια αγωνία..για το αν αυτά που θα έρθουν θα γίνουν όπως τα φαντάστηκες και μια ελπίδα πως αυτή είναι η ιδανική ευκαιρία να αποτινάξεις όλη την αρνητική ενέργεια που σε αγκάλιασε ύπουλα με ή χωρίς την άδεια σου..Το μόνο σίγουρο είναι πως κάθετι νέο κρύβει μέσα του μια <span style="font-weight:bold;">ΑΛΛΑΓΗ </span>! <br /><br />Συνήθως οι αλλαγές με τρομάζουν! Τούτη όμως που ήρθε τώρα,λειτουργεί σαν παυσίπονο για μια ψυχή κουρασμένη απο την μονοτονία και την εμπάθεια. Όταν δίνεις και δεν παίρνεις απλά αποσύρεσαι..και εγώ νιωθω σαν να τρέχω να ξεφύγω όσο πιο μακρυά μπορώ να μην ξαναζήσω αυτήν την υποκρισία...<br /><br />Βρίσκομαι σε μια φάση υπερδιέγερσης! Το μυαλό μου έχει πάρει φωτιά και τα μάτια μου ακτινοβολούν ενέργεια..! Μοιάζουν τόσο πολύ αυτα που ονειρεύτηκα με αυτά που γίνονται στιγμές μου. Οι νέες εμπειρίες λειτουργούν στην ψυχή μου καταλυτικά! Και όταν τα φώτα σβήνουν και είμαι μόνη, δεν νιώθω πια αδύναμη..νιώθω οτι έχω γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος,λίγο καλύτερος φίλος, με λίγο καλύτερη καρδιά!Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-44181889746933521502010-12-12T22:21:00.005+02:002010-12-12T23:17:50.704+02:00Όλη μου η ζωή είναι...στιγμές !Και μόνο η παρουσία του χριστουγεννιάτικου δέντρου μέσα στο σπίτι..προκαλεί αναστάτωση ! Τόσες χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα λες και δεν έχεις ζήσει αυτή την ίδια στιγμη ξανά και ξανά...Κάθε φορά σχεδόν μοιραία αναμέσα στις σκέψεις αυτές τρυπώνει η ασθένεια που λέγεται...ΣΥΓΚΡΙΣΗ ! Και ναι..δεν μπορώ να το αποφύγω. Και ναι..ισως τελικά να με αναγκάζω να υποφέρω το μαρτύριο αυτό με τον ίδιο πάντα φόβο, πως περσυ τα κατάφερα καλύτερα...<br /><br />Όπως και να έχει όμως, εσύ είσαι πάλι εδώ να κυριαρχείς στο μυαλό μου και εγώ να σε αναζητώ περισσότερο απο κάθε άλλη φορά! Σκληρό ναρκωτικό που ελέγχεις τις ανάγκες μου..Παλεύω με τα πρέπει και τα μη να ξορκίσω την γαλήνη στην ψυχή κάθε που κοιμάμαι την αγκαλιά σου..<br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;"><span style="font-style:italic;">Είναι στιγμές, που επιτρέφεις στο μυαλό μου<br />μεσα απ το χθες, να κυριεύεις το παρόν μου..<br />Χωρίς να φταίς γίνεσαι λάθος ολο δικό μου<br />και οι ενοχές που σ αγαπώ κάποιες στιγμές <br />χωρίς να φταις...<br /><br />Είναι στιγμές, που η αλήθεια μοιάζει ψέμα <br />Είναι στιγμές, που δεν μπορώ χωρίς εσένα<br />Είναι στιγμές, που σε ζητώ απεγνωσμένα..<br /><br />Είναι στιγμές, που η αλήθεια μοιάζει ψέμα<br />μέσα μου δες,ειμαι μισή χωρίς εσένα<br />Μνήμες παλιές, σ' αναζητούν απεγνωσμένα <br />Όλη μου η ζωή είναι στιγμές..!<br /><br /></span></span>Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-60138652995942638712010-11-28T05:06:00.002+02:002010-11-28T05:19:22.968+02:00Που να γείρω.....<object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/2niuL7Kk8j0?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/2niuL7Kk8j0?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7539253800093413469.post-51387763974945197302010-11-08T14:25:00.003+02:002010-11-08T14:35:56.161+02:00Inner Thoughts...Me and my loneliness..<br />I am alone..<br />Oh God...i'm lonely !?<br /><br />Thank MY God..i'm lonely...Χωρίς Αναπνοή ...http://www.blogger.com/profile/01234988258745673498noreply@blogger.com0