αχ βρε ζωή, φαρμάκι και μέλι στάζεις...

Πόσο παράξενα αστεία είναι όλα αυτά τα αντιφατικά που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά..Πόσο προκλητικά μας κλείνει το μάτι η ζωή και μας καλεί σε μονομαχίες και πόσο τυφλά ερωτευμένοι μαζί της, εμείς οι κοινοί θνητοί, σηκώνουμε το ανάστημα μας μπροστά της αδιαφορώντας για τα ρίσκα και τις απειλές, διεκδικώντας το δικό μας μερίδιο στην ευτυχία....

Γιατί άραγε να χρειάζονται τόσα πολλά εμπόδια να περάσει κανείς για να γευτεί μια στιγμή γαλήνης; Γιατί το τίμημα να είναι τόσο βαρύ στην περίπτωση που σκοπίμως κλοτσάς την μοίρα ή την τύχη σου ; Είναι μέσα στο dna μας η δράση που φέρνει αντίδραση...αλλά πόσο καλή ισορροπία θα πρέπει να ξέρει κανείς ώστε να μεσουρανεί ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, το πρέπει και το θέλω...Και ποιος είναι αυτός που κινεί τα νήματα κι εμείς σας πειθήνιες μαριονέτες παίζουμε στον χορό του, που ανάλογα με τις διαθέσεις του γίνεται άλλες φορές σκληρός και βίαιος κι άλλες ερωτικός και γαλήνιος χορός...

Μέσα σε μια μέρα....μία γυναίκα έχασε το παιδί που απο πάντα ήθελε....μια άλλη γυναίκα σκότωσε το παιδί που ποτέ δεν ήθελε...και μια τρίτη γέννησε ένα παιδί που κουβαλάει μέσα του αμφιβολίες,μίσος και εχθρότητα...Πόσο δίκαιη και άδικη λοιπόν είναι η ζωή, το ξέρει ο καθένας μέσα απο τις αντιφάσεις που η ίδια η ζωή περιπαίζοντας, του στήνει. Γι αυτό μιλάς για την ακοή, όταν δεν ακούς...για τα μάτια σου, όταν δεν βλέπεις... Γι αυτό μιλάς για ελευθερία, όταν είσαι δεσμευμένος...και για την δέσμευση όταν είσαι ελεύθερος !

Έτρεξε το μυαλό χρόνια πίσω και ψάχνοντας με βρήκα να μετανιώνω για μια τόσο μεγάλη αγάπη που πέταξα στα σκουπίδια και να βλαστημώ το τίμημα της αγάπης απο την άλλη....Κάθε νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις και καλείσαι να κάνεις την σωστή επιλογή σύμφωνα με τα δικά σου σωστά δόγματα.

Restarting....again !

Κι άλλα αξημέρωτα βράδια προστέθηκαν στο ενεργητικό μου...κι άλλοι φόβοι κύκλωσαν την σκέψη μου...Όλο το βόλεμα στον αέρα για μια αλλαγή..με την ελπίδα να φέρει νέα επανεκκίνηση στην κίνηση.Λίγο πριν το τέλος της παράτασης, αυτή η αλλαγή με ενεργοποιεί και με αναστατώνει...

Ήξερα πως δίπλα μου θα σταθούν συγκεκριμένοι άνθρωποι. Ήξερα ακριβώς και τις αντιδράσεις τους..Αυτός όμως ο φύλακας άγγελος μου...γεμίζει την καρδιά μου με ευγνωμοσύνη..Στέκεται εκεί....πιο ψηλά και από τις σκαλωσιές και ρυθμίζει το μέλλον μου. Στέκεται εκεί...με βλέμμα αυστηρό και καρδιά γεμάτη αγάπη και ομορφαίνει τον κόσμο γύρω μου. Πάντα εκεί. Πάντα παρών.Και πάντα με αγάπη. Γιατί..ειναι γνωστό πως ότι κι αν κάνεις με αγάπη, θα το κάνεις καλά. Και πόσους ανθρώπους έχουμε ή είχαμε στην ζωή μας που πάντα υπήρχαν γύρω μας , τυλίγοντας μας με πραγματική ανιδιοτελής αγάπη; Στολίδι στην ζωή μου, ο φύλακας άγγελος μου!

Αυτή η σκέψη...με το ήχο να ενσωματώνεται στον χτύπο της καρδιάς, παραμένει σιωπηλή μέσα μου. Αυτή η σκέψη είναι η έννοια της δικής μου ελευθερίας...η ελευθερία της δικής μου έκφρασης και κίνησης...η ελευθερία της ψυχής...

Μια παρτίδα πόκερ....

Αν το καλοσκεφτείς....είναι η ίδια μας η ζωή. Μπορεί να γίνει ο τρόπος που βέπεις τα πράγματα, η υπομονή ή ανυπομονησία σου, η αντοχή και η βιασύνη σου...Βιασύνη....Μεγάλο κεφάλαιο η βιασύνη...Μεγάλο ρίσκο η βιασύνη...Δεν αμφιβάλλω οτι ξεκαθαρίζει καταστάσεις...αλλά...έχεις σκεφτεί πόσες φορές σε εκθέτει ? Αυτο που με λαχτάρα περιμένεις..και μεγαλώνει μέσα σου...και σε τρώει η αναμονή....και τελικά μπερδεύονται τα μέσα σου και κυριαρχεί πλήρης σύγχυση στο μυαλό σου...τα θέλω και τα πρέπει...τα τώρα και τα ύστερα....Η μεγάλη φαντασία, η πλανεύτρα, σε οδηγεί εκεί που τελικά ήθελες να πας ή σε οδηγει σε αδιέξοδο και ψάχνεις την έξοδο κινδύνου??

Μια παρτίδα πόκερ όλη μας η ζωή....Θέλει σκέψη και ρίσκο να πεις....''τα βλέπω''...αρκεί να βλέπεις κάτι...Ισως και να προβλέπεις κάτι...Ισως και μια φορά να ακούσεις το ένστικτό σου...Θέλει μαγκιά η μπλόφα...Θέλει θράσος και αυτοπεποίθηση να διεκδικήσεις κάτι που δεν σου ανήκει...κάτι που δεν φαίνεται όπως θα περίμενες να είναι....Μεγάλη αρετή η υπομονή...και ανταμοίβεται τις περισσότερες φορές σε αντίθεση με την βιασύνη να βγάλεις συμπεράσματα...Θέλει μεγάλη υπομονή...το πόκερ και η ζωή....θέλει να μην παρασύρεσαι απο συναισθηματισμούς...να μην αφήνεις το μυαλό σου να παγιδεύεται σε στιγμιαίες εκρήξεις αδρεναλίνης...Πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, ποια θα είναι η επόμενη σου κίνηση...και γιατι ! Αυτο το γιατί μου λείπει πάντα....αυτο το γιατί με καταδυναστεύει...μου κρύβεται πάντα...με τυραννά....κι όταν φτάσει η ώρα να κάνει αισθητή την παρουσία του....παγώνουν τα μέσα μου....πόσο μεγάλη διαφορά έχει η πραγματικότητα με την ουτοπία μου...Πάσο είναι η απάντηση στην βιασύνη...Το σωστό πάσο την σωστή στιγμή....οταν βλέπεις πως τα πράγματα για κάποιον λόγο δεν τραβάνε....απλα πας πάσο και περιμένεις την επόμενη γύρα....περιμένεις τα καλύτερα στην επόμενη στροφή στο ταξίδι της ζωής...Μεγάλη υπόθεση το πάσο....για να τα καταφέρεις θα πρέπει να ξέρεις τι ζητάς και τι είσαι διατεθιμένος να θυσιάσεις προκειμένου να φτάσεις στον σκοπό σου....

Δεν με λυπάμε πια....Δεν με δικαιολογώ πια...Με τραβάει σαν μαγνήτης η παρόρμηση και ο απελπισμένος μου ενθουσιασμός...Δεν συνηθίζεται το κενό....

Η ζωη κύκλους κάνει....

Παράξενη η αίσθηση όταν αντικρίζεις έναν έρωτα τρελό και παθιασμένο, μέσα από μια πραγματικότητα τόσο θολή που σε κάνει να αναρωτιέσαι...Τι μαγεία μπορεί να κουβαλάει αυτός ο μικρός και παμπόνηρος μικρός θεός ώστε να γεμίζει μια ύπαρξη με παρωπίδες και να την μεταφέρει σε κόσμους ονειρικά πλασμένους και τελικά...όταν περνάει ο καιρός σχεδόν με λύπη ανακαλύπτεις πως όλο αυτά είναι μια ουτοπία....

Κι όταν ένας άντρας πέφτει στα μάτια μιας γυναίκας...όλα σβήνουν σε δευτερόλεπτα και χωρίς επιστροφή πια... Ενα σπουδαίο ταξίδι τελειώνει και χαμογελάς γνωρίζοντας πως πια έχεις αποδεσμευτεί απο τις τάχα εμμονές και τάχα φαντασιώσεις σου...

Συνήθισες την μοναξιά σου...λέει μια φωνή κι εγω αναρωτιέμαι αν πράγματι συνηθίζεται ποτέ η μοναξιά...Αφού ετσι κι αλλιως πάντα κάτι μας λείπει και πάντα κάτι άλλο απο αυτο που έχουμε, θέλουμε. Και όταν τα χρόνια σε γεμίζουν με εμπειρίες τότε το ξέρεις καλά....δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο απο αυτό που αξίζεις ή απο αυτό που νομίζεις οτι αξίζεις....Ο παρανομαστής παραμένει ίδιος...τα θέλω σου...που είναι πια άρτια δομημένα στο μυαλό σου και γίνονται λέξεις και εκφράζονται χωρίς πολλά περιτυλίγματα....αφου έχεις μάθει πως ποτέ κανένα περιτύλιγμα δεν έκρυβε απο κάτω αυτό που πραγματικά πόθησες...

Μου φαίνεται τόσο μελαγχολικός αυτός ο χειμώνας...Καταστρέφει αργά και σταθερά όλη την ενέργεια και κλέβει το φως κάθε μέρα και πιο πολύ....Άραγε θα φέρει και κάτι καλό μαζί του ή θα αρχίσουμε τα τάματα και τις προσευχές να ξεκουμπιστεί λίγο νωρίτερα;;;

Δεν με νοιάζει που πηγαίνω...ούτε που θα βγει....

Kismet . . .

....πόσο καιρο εχω να ζησω αυτο το χτυποκάρδι...στεγνωνει το στομα μου, μουδιάζει η καρδιά μου και η αναμονη οχι μονο μεγαλωνει το παθος αλλα με γεμιζει με αναμεικτα συναισθηματα....τοση μεγαλη ανυπομονησια και τοσο μεγάλη καχυποψια , συγκρουονται μεταξυ τους και με σοκαρουν καθως για μια φορα το ενστικτο μου δεν με ακολουθει...δεν με βοηθαει...δεν με σταματά...παρά μου δινει ωθηση να κανω ταξιδι χωρις πυξιδα...Ειμαι τοσο εκτεθιμενη και ταυτοχρονα τοσο προστατευμενη απο ενα μυαλο καλα εκπαιδευμενο και πεπειραμενο....

Κι αν ειμαι ενα ακομα θυμα σε ολη αυτη την ιστορια;;;; Κι αν πραγματι ειναι τοσο καλο για να ειναι αληθινο;;;; Κι αν για ακομα μια φορα οδηγησω με την επιλογη μου την καρδια σε δυσκολα μονοπάτια...με τι σθενος θα με υπερασπίσω αυτην την φορά;;

Φυσαω και ξεφυσαω....Ανατριχιασει όλο μου το σωμα...Ταχυπαλμιες και αγωνια ...ολα στο ζενιθ....Τρελή αδρεναλινη σοκαρει το νευρικο μου συστημα....Μακαρι να ειναι όλα οσα ελπιζω και ευχομαι....αληθινά !

Γιατι και ποιος μου εμαθε πως οταν λεω τα συναισθηματα και τις αγωνιες μου ξεγυμνωνομαι και μηδενιζονται ολες οι πιθανοτητες να εισπραξω τα ιδια εντονα αισθηματα;;;; Γιατι και ποιος μου εμαθε οτι οι ανθρωποι δεν μπορουν να ειναι αληθινοι και υπευθυνοι για τις πραξεις και τα λογια τους...

....Το ένστικτο της επιβίωσης το φωνάζει δυνατά κάθε φορά...Αυτη είναι η άμυνα μου για να προστατέψω αρχικά εμένα και μετά όλες τις επιλογές μου...Τι με οδηγησε αυτην την φορά όμως να μην ακούσω καμιά σειρήνα να προειδοποιεί;;;Η δύναμη της ελπίδας και η ψευδαίσθηση της δικαίωσης με έφεραν σε εκείνο το γεμάτο ψευτιά και υποκρισία στάδιο της απόγνωσης, θλίψης και μοναξιάς....

Με τιμωρώ και με καταδικάζω κι αν μπορούσα θα με απομόνωνα να μην με βλέπω...Αυτοκαταστρέφομαι αργά και σταθερά μέχρι να έρθει η στιγμή να εναρμονιστεί ξανά όλο μου το είναι....Μην ξεχνάς την αηδία και την παραίτηση που αποτύπωσε ο καθρέφτης εκείνο το πρωί....Μην ξεχνάς τον λιγμό της ψυχής και τον πανικό που στιγμάτισε την ψυχή...Με εκδικούμαι για ένα λάθος τόσο αδικαιολόγητο, τόσο απελπιστικό και τόσο επίπονο, που με κομματιάζει παραδειγματικά κάθε φορά που οι μνήμες ξεγυμνώνουν την αλήθεια...

....lay me down to crawl !

Ο βυθός μου....

Παράξενος ο κόσμος του βυθού...Σε μεταφέρει σε άλλη διάσταση, σχεδόν σε προκαλεί να ενωθείς με το άπειρο, να αποτινάξεις τα δεσμά σου και να αφεθείς σε ένα ατέλειωτο ταξίδι γεμάτο χρώματα και γαλήνη...Κάπως έτσι ελπίζω να είναι η διαδικασία του θανάτου...Να μοιάζει η μεταφορά της αποδέσμευσης σαν εκείνη του βυθού...

Αυτο το καλοκαίρι, η θάλασσα πότισε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα..Δεν την χορταίνεις ποτέ αλλα σου μεταδίδει όλη την δροσιά και την απεραντοσύνη της. Δεν υπάρχει ζωή χωρις μουσική και χωρις θάλασσα!

Στιγμές διαφορετικές μα μοναδικές φωτογράφισε η μνήμη μου με παρέες, ηλιοβασιλέματα, καλή διάθεση, μουσικές , βόλτες και πολλές βουτιές ! Τις κρατώ βαθιά μέσα μου για να τις βλέπω με λαχτάρα εκείνες τις άγριες νύχτες του χειμώνα που απειλητικά ζυγώνει...

Είναι οι μικρές στιγμές, που κάνουν την ζωή μεγάλη!

Deep Blue Sea

Όλοι λένε πως η αγάπη πονάει αλλά δεν είναι αλήθεια. Η μοναξιά πονάει. Η απόρριψη πονάει. Το να χάσεις κάποιον πονάει. Η ζήλια πονάει. Όλοι μπερδεύουν όλα αυτά με την αγάπη αλλά στην πραγματικότητα η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που θεραπεύει τον πόνο και κάνει κάποιον να αισθανθεί υπέροχα ξανά...Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν πονάει...

Κι όσο το σώμα και η ψυχή μου ακόμα αιμορραγούν, χάνομαι στον βυθό της θάλασσας και προσπαθώ να θεραπεύσω τις πληγές μου...Αφήνω τα παράπονα μου στα βράχια να ποτιστούν με αλμύρα...να καούν...να αφανιστούν...

Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να ζωγραφίσει τη σιωπή.. Ίσως γιατί εκεί φωλιάζουν τα πιο τρυφερά μας όνειρα.. Ίσως γιατί μόνο η σιωπή ξέρει ν'αγκαλιάζει τον αληθινό μας εαυτό χωρίς να ρωτάει ποτέ τίποτε.. Σίγουρα όμως ό,τι δεν ακούγεται..δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει...

Θα ρθεις...το ξέρω...μα νομίζω κουράστηκα να περιμένω...