Δεν...έχει πιο κάτω

Κλάμα..βαθύ,λυτρωτικό. Δάκρυα απελπισίας και φόβου. Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν συμβαδίζει ψυχή και σώμα εδώ και καιρό. Σχεδόν δεν με αναγνωρίζω..

Δεν βλέπω καθαρά..Δεν νιώθω, δεν ακούω..έχω εναποθέσει όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει σε μια αλλαγή που περιμένω με αγωνία να έρθει και να με σώσει, να με βγάλει απ όλα τα αδιέξοδα..Περιμένω καρτερικά να φανεί απο το πουθενά δίχως καν να αναρρωτιέμαι αν θα έπρεπε εγώ να τρέξω να την βρω ή έστω να παραδεχτώ οτι την έχω ανάγκη πιο πολύ απο ποτέ...

Μοιάζει με εκείνες τις φορές που δεν έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τις εξελίξεις και παρακαλάω να τελειώσει το μαρτύριο αυτό όσο πιο αναίμακτα και όσο πιο μακρυά μου γίνετε κι ας διακυβεύεται η ίδια μου η ζωή... Βιάζομαι να ξεφύγω απο τα προβλήματα γιατι όταν αφήνεις ένα μονάχα να περάσει μέσα σου τρέχουν και τρυπώνουν και τα άλλα που παραμονεύουν την κατάλληλη στιγμή..Ισως κι αυτά να το γνωρίζουν καλά πως ένα μόνο του δεν μπορεί να καταφέρει μεγάλη ζημιά..ενώ πολλά μαζί πάντα επιφέρουν αποτελέσματα..

Όταν νιώθω μόνη, είμαι ένα γυαλί που είναι πανέτοιμο να σπάσει..
Όταν νιώθω μόνη, σκοτεινιάζει ο κόσμος γύρω μου και κρύβομαι..
Όταν νιώθω μόνη, θέλω να με πάρεις αγκαλιά να μου πεις να μην φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά..Ευτυχώς αυτό το άκουσα..

Ίσως τίποτα να μην είναι τυχαίο σε αυτή την ζωή !