Μια παρτίδα πόκερ....

Αν το καλοσκεφτείς....είναι η ίδια μας η ζωή. Μπορεί να γίνει ο τρόπος που βέπεις τα πράγματα, η υπομονή ή ανυπομονησία σου, η αντοχή και η βιασύνη σου...Βιασύνη....Μεγάλο κεφάλαιο η βιασύνη...Μεγάλο ρίσκο η βιασύνη...Δεν αμφιβάλλω οτι ξεκαθαρίζει καταστάσεις...αλλά...έχεις σκεφτεί πόσες φορές σε εκθέτει ? Αυτο που με λαχτάρα περιμένεις..και μεγαλώνει μέσα σου...και σε τρώει η αναμονή....και τελικά μπερδεύονται τα μέσα σου και κυριαρχεί πλήρης σύγχυση στο μυαλό σου...τα θέλω και τα πρέπει...τα τώρα και τα ύστερα....Η μεγάλη φαντασία, η πλανεύτρα, σε οδηγεί εκεί που τελικά ήθελες να πας ή σε οδηγει σε αδιέξοδο και ψάχνεις την έξοδο κινδύνου??

Μια παρτίδα πόκερ όλη μας η ζωή....Θέλει σκέψη και ρίσκο να πεις....''τα βλέπω''...αρκεί να βλέπεις κάτι...Ισως και να προβλέπεις κάτι...Ισως και μια φορά να ακούσεις το ένστικτό σου...Θέλει μαγκιά η μπλόφα...Θέλει θράσος και αυτοπεποίθηση να διεκδικήσεις κάτι που δεν σου ανήκει...κάτι που δεν φαίνεται όπως θα περίμενες να είναι....Μεγάλη αρετή η υπομονή...και ανταμοίβεται τις περισσότερες φορές σε αντίθεση με την βιασύνη να βγάλεις συμπεράσματα...Θέλει μεγάλη υπομονή...το πόκερ και η ζωή....θέλει να μην παρασύρεσαι απο συναισθηματισμούς...να μην αφήνεις το μυαλό σου να παγιδεύεται σε στιγμιαίες εκρήξεις αδρεναλίνης...Πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, ποια θα είναι η επόμενη σου κίνηση...και γιατι ! Αυτο το γιατί μου λείπει πάντα....αυτο το γιατί με καταδυναστεύει...μου κρύβεται πάντα...με τυραννά....κι όταν φτάσει η ώρα να κάνει αισθητή την παρουσία του....παγώνουν τα μέσα μου....πόσο μεγάλη διαφορά έχει η πραγματικότητα με την ουτοπία μου...Πάσο είναι η απάντηση στην βιασύνη...Το σωστό πάσο την σωστή στιγμή....οταν βλέπεις πως τα πράγματα για κάποιον λόγο δεν τραβάνε....απλα πας πάσο και περιμένεις την επόμενη γύρα....περιμένεις τα καλύτερα στην επόμενη στροφή στο ταξίδι της ζωής...Μεγάλη υπόθεση το πάσο....για να τα καταφέρεις θα πρέπει να ξέρεις τι ζητάς και τι είσαι διατεθιμένος να θυσιάσεις προκειμένου να φτάσεις στον σκοπό σου....

Δεν με λυπάμε πια....Δεν με δικαιολογώ πια...Με τραβάει σαν μαγνήτης η παρόρμηση και ο απελπισμένος μου ενθουσιασμός...Δεν συνηθίζεται το κενό....

Η ζωη κύκλους κάνει....

Παράξενη η αίσθηση όταν αντικρίζεις έναν έρωτα τρελό και παθιασμένο, μέσα από μια πραγματικότητα τόσο θολή που σε κάνει να αναρωτιέσαι...Τι μαγεία μπορεί να κουβαλάει αυτός ο μικρός και παμπόνηρος μικρός θεός ώστε να γεμίζει μια ύπαρξη με παρωπίδες και να την μεταφέρει σε κόσμους ονειρικά πλασμένους και τελικά...όταν περνάει ο καιρός σχεδόν με λύπη ανακαλύπτεις πως όλο αυτά είναι μια ουτοπία....

Κι όταν ένας άντρας πέφτει στα μάτια μιας γυναίκας...όλα σβήνουν σε δευτερόλεπτα και χωρίς επιστροφή πια... Ενα σπουδαίο ταξίδι τελειώνει και χαμογελάς γνωρίζοντας πως πια έχεις αποδεσμευτεί απο τις τάχα εμμονές και τάχα φαντασιώσεις σου...

Συνήθισες την μοναξιά σου...λέει μια φωνή κι εγω αναρωτιέμαι αν πράγματι συνηθίζεται ποτέ η μοναξιά...Αφού ετσι κι αλλιως πάντα κάτι μας λείπει και πάντα κάτι άλλο απο αυτο που έχουμε, θέλουμε. Και όταν τα χρόνια σε γεμίζουν με εμπειρίες τότε το ξέρεις καλά....δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο απο αυτό που αξίζεις ή απο αυτό που νομίζεις οτι αξίζεις....Ο παρανομαστής παραμένει ίδιος...τα θέλω σου...που είναι πια άρτια δομημένα στο μυαλό σου και γίνονται λέξεις και εκφράζονται χωρίς πολλά περιτυλίγματα....αφου έχεις μάθει πως ποτέ κανένα περιτύλιγμα δεν έκρυβε απο κάτω αυτό που πραγματικά πόθησες...

Μου φαίνεται τόσο μελαγχολικός αυτός ο χειμώνας...Καταστρέφει αργά και σταθερά όλη την ενέργεια και κλέβει το φως κάθε μέρα και πιο πολύ....Άραγε θα φέρει και κάτι καλό μαζί του ή θα αρχίσουμε τα τάματα και τις προσευχές να ξεκουμπιστεί λίγο νωρίτερα;;;

Δεν με νοιάζει που πηγαίνω...ούτε που θα βγει....

Kismet . . .

....πόσο καιρο εχω να ζησω αυτο το χτυποκάρδι...στεγνωνει το στομα μου, μουδιάζει η καρδιά μου και η αναμονη οχι μονο μεγαλωνει το παθος αλλα με γεμιζει με αναμεικτα συναισθηματα....τοση μεγαλη ανυπομονησια και τοσο μεγάλη καχυποψια , συγκρουονται μεταξυ τους και με σοκαρουν καθως για μια φορα το ενστικτο μου δεν με ακολουθει...δεν με βοηθαει...δεν με σταματά...παρά μου δινει ωθηση να κανω ταξιδι χωρις πυξιδα...Ειμαι τοσο εκτεθιμενη και ταυτοχρονα τοσο προστατευμενη απο ενα μυαλο καλα εκπαιδευμενο και πεπειραμενο....

Κι αν ειμαι ενα ακομα θυμα σε ολη αυτη την ιστορια;;;; Κι αν πραγματι ειναι τοσο καλο για να ειναι αληθινο;;;; Κι αν για ακομα μια φορα οδηγησω με την επιλογη μου την καρδια σε δυσκολα μονοπάτια...με τι σθενος θα με υπερασπίσω αυτην την φορά;;

Φυσαω και ξεφυσαω....Ανατριχιασει όλο μου το σωμα...Ταχυπαλμιες και αγωνια ...ολα στο ζενιθ....Τρελή αδρεναλινη σοκαρει το νευρικο μου συστημα....Μακαρι να ειναι όλα οσα ελπιζω και ευχομαι....αληθινά !

Γιατι και ποιος μου εμαθε πως οταν λεω τα συναισθηματα και τις αγωνιες μου ξεγυμνωνομαι και μηδενιζονται ολες οι πιθανοτητες να εισπραξω τα ιδια εντονα αισθηματα;;;; Γιατι και ποιος μου εμαθε οτι οι ανθρωποι δεν μπορουν να ειναι αληθινοι και υπευθυνοι για τις πραξεις και τα λογια τους...

....Το ένστικτο της επιβίωσης το φωνάζει δυνατά κάθε φορά...Αυτη είναι η άμυνα μου για να προστατέψω αρχικά εμένα και μετά όλες τις επιλογές μου...Τι με οδηγησε αυτην την φορά όμως να μην ακούσω καμιά σειρήνα να προειδοποιεί;;;Η δύναμη της ελπίδας και η ψευδαίσθηση της δικαίωσης με έφεραν σε εκείνο το γεμάτο ψευτιά και υποκρισία στάδιο της απόγνωσης, θλίψης και μοναξιάς....

Με τιμωρώ και με καταδικάζω κι αν μπορούσα θα με απομόνωνα να μην με βλέπω...Αυτοκαταστρέφομαι αργά και σταθερά μέχρι να έρθει η στιγμή να εναρμονιστεί ξανά όλο μου το είναι....Μην ξεχνάς την αηδία και την παραίτηση που αποτύπωσε ο καθρέφτης εκείνο το πρωί....Μην ξεχνάς τον λιγμό της ψυχής και τον πανικό που στιγμάτισε την ψυχή...Με εκδικούμαι για ένα λάθος τόσο αδικαιολόγητο, τόσο απελπιστικό και τόσο επίπονο, που με κομματιάζει παραδειγματικά κάθε φορά που οι μνήμες ξεγυμνώνουν την αλήθεια...

....lay me down to crawl !

Ο βυθός μου....

Παράξενος ο κόσμος του βυθού...Σε μεταφέρει σε άλλη διάσταση, σχεδόν σε προκαλεί να ενωθείς με το άπειρο, να αποτινάξεις τα δεσμά σου και να αφεθείς σε ένα ατέλειωτο ταξίδι γεμάτο χρώματα και γαλήνη...Κάπως έτσι ελπίζω να είναι η διαδικασία του θανάτου...Να μοιάζει η μεταφορά της αποδέσμευσης σαν εκείνη του βυθού...

Αυτο το καλοκαίρι, η θάλασσα πότισε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα..Δεν την χορταίνεις ποτέ αλλα σου μεταδίδει όλη την δροσιά και την απεραντοσύνη της. Δεν υπάρχει ζωή χωρις μουσική και χωρις θάλασσα!

Στιγμές διαφορετικές μα μοναδικές φωτογράφισε η μνήμη μου με παρέες, ηλιοβασιλέματα, καλή διάθεση, μουσικές , βόλτες και πολλές βουτιές ! Τις κρατώ βαθιά μέσα μου για να τις βλέπω με λαχτάρα εκείνες τις άγριες νύχτες του χειμώνα που απειλητικά ζυγώνει...

Είναι οι μικρές στιγμές, που κάνουν την ζωή μεγάλη!

Deep Blue Sea

Όλοι λένε πως η αγάπη πονάει αλλά δεν είναι αλήθεια. Η μοναξιά πονάει. Η απόρριψη πονάει. Το να χάσεις κάποιον πονάει. Η ζήλια πονάει. Όλοι μπερδεύουν όλα αυτά με την αγάπη αλλά στην πραγματικότητα η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που θεραπεύει τον πόνο και κάνει κάποιον να αισθανθεί υπέροχα ξανά...Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν πονάει...

Κι όσο το σώμα και η ψυχή μου ακόμα αιμορραγούν, χάνομαι στον βυθό της θάλασσας και προσπαθώ να θεραπεύσω τις πληγές μου...Αφήνω τα παράπονα μου στα βράχια να ποτιστούν με αλμύρα...να καούν...να αφανιστούν...

Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να ζωγραφίσει τη σιωπή.. Ίσως γιατί εκεί φωλιάζουν τα πιο τρυφερά μας όνειρα.. Ίσως γιατί μόνο η σιωπή ξέρει ν'αγκαλιάζει τον αληθινό μας εαυτό χωρίς να ρωτάει ποτέ τίποτε.. Σίγουρα όμως ό,τι δεν ακούγεται..δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει...

Θα ρθεις...το ξέρω...μα νομίζω κουράστηκα να περιμένω...

ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Αν η λογική και η παράνοια είναι ξαδέρφες, τότε η λύπη και η χαρά είναι σίγουρα αδερφές...Μόνο που οι αδερφές τώρα τελευταία δεν έχουν την καλύτερη τους σχέση...Βρίσκονται συχνά σε μονομαχία και προσπαθει να εξοντωσει η μια την άλλη...Καθε άλλο παρα αδερφική αγάπη το λες αυτό...

Κι όταν το σώμα σου διαμαρτύρεται και σου στέλνει απειλητικά μηνύματα, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αφουγκραστείς τις βουβές κραυγές αγωνίας...Γιατι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απο την ηρεμία της ψυχής σου....Κι όσο οι αυπνιες μεγαλώνουν δεν ψάχνεις για υπνωτικά, αλλά για λύσεις....Θυμάσαι εκείνο το περίφημο ''Βάζω τα μυαλά μου στο τραπέζι και τα κάνω κομματάκια'';;; Ε αυτο ! Πριν γίνει η σκέψη σου πουρές φρόντισε να επιβληθείς στον πιο σημαντικό σου αντίπαλο, που δεν ειναι άλλος απο τον ίδιο σου τον εαυτό!

Δεν οδηγεί πουθενά ο δρόμος που θέλει τους πάντες ευχαριστημένους...Μια αλυσίδα είναι η συγκροτημένη ψυχή και κάθε κρίκος πρέπει να έχει έναν κοινο παρανομαστή που λέγεται....να κανεις οτι σε κάνει να χαμογελάς! Οτι δεν σε κάνει να χαμογελάς σκότωσε το επι τόπου χωρις να αστοχήσεις..Μην το ψάχνεις άδικα. Αρκετη ταλαιπώρια τραβάμε σε αυτην την ζωή για δήθεν ευτυχισμένες σχέσεις....

Φουσκώνει το βάρος στην καρδιά μου αλλά δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για μεσοβέζικες λύσεις....Εξάλλου καθε αρχή και δύσκολη...Οταν όμως βρεθείς μπροστά απο την ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ δεν έχει τίποτα άλλο σημασία πια...

Άκου αυτά που σου είπε εκείνο το φεγγάρι στην σιγαλιά μιας καλοκαιρινής νύχτας και νιώσε την σιωπή που σου επιβάλλει η καρδιά...Δεν υπάρχει λόγος να κρύβεις την αγωνία σου ούτε να θυμώνεις με την αδυναμία σου...Ειναι σημάδια ζωής και ελπίδας...

DON'T LET ME DOWN TO CRAWL...!!

Κεκλεισμένων των θυρών....

Η συγγραφική τέχνη είναι κατι που θαυμάζω απο το πρωτο βιβλίο που διάβασα και με παρέσυρε σε εκείνο τον μαγικό κόσμο της φαντασίας...Ωσπου παραδόθηκα σε αυτην την αίγλη ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες του μυαλού και της καρδιάς μου χωρις φόβο...
Κι όταν τελείωσε η μεταφορά στον χρόνο και στον τόπο...χειροκρότησα το χάρισμα εκείνων των ανθρώπων να μετατρέπουν τις λέξεις σε συναισθήματα και να ταξιδεύουν τις μικρές ή μεγάλες μας ανησυχίες...Κι εκείνη απάντησε πως για να το αντιληφθεις, θα πρέπει να έχεις ανεβασμένο βαθμό νοημοσύνης συν γνώσεις...Μεγαλείο ψυχής...

Ένα θαμπό πρόσωπο συνεχίζει να χαμογελάει...άλλες φορές θλιμμένα...άλλες φορές απο συνήθεια..κι άλλες γιατι δεν μπορεί να κλάψει..Εξάλλου πως να μην είναι θαμπό όταν μένει ανενεργή η βασική λειτουργία που δίνει ζωή και λάμψη ; Και μην απορείς που δεν κατάφερες να καλύψεις το κενό...γιατι το ξέρεις καλά...οι άλλοι θα δουν αυτο που εσύ θέλεις να δώσεις...Αν δεν το έχεις, βούλιαξε στον καναπέ σου και μέτρα τις ώρες μοναξιάς!

Η βροχή πάντα μου θυμίζει εσένα...γιατι πάντα σου αρέσει να την ακούς, να την μυρίζεις και να την αισθάνεσαι...Ευτυχώς που δεν παραδόθηκε η παρουσία μου που ακόμα ελπίζει...Ενα μπουζούκι κλαίει στην σιγαλιά μιας νύχτας, με φώτα σβηστά και ματωμένες αναμνήσεις...

Αν δεν είσαι άγκυρα...δεν έχεις καμία δουλειά στον πάτο...

Κάθε τέλος...και μια νέα αρχή !

Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτην την ζωή και όλα γίνονται για κάποιο λόγο...Τόσο απλά....Απλά και όμορφα...Κι έχει να κάνει με την δική σου θέληση να το αποδεχθείς και να προχωρήσεις ?!

Ερωτήματα αναπάντητα στολίζουν την ανυπαρξία της ψυχής και σου επιβάλλουν έναν νέο τρόπο ζωής που μοιάζει με αλλαγή στην ρουτίνα που τόσο πολύ αναζητούσες...Γιατι κλαίει η ψυχή σου λοιπόν; Γιατι σκαλίζεις την καρδιά ψάχνοντας τα λάθη σου; Γιατι θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να εκτιμούν και να σέβονται την προσωπικότητα των άλλων; Γιατι θα πρέπει η αχαριστία να θεωρείται κοινωνικό αδίκημα; Ειναι κανόνας πια...και μάθε το...απο ανθρώπους που είναι δειλοί και κούφιοι συναισθηματικά δεν μπορεις να περιμένεις να γίνουν θαύματα...Και θα πρέπει να τους ευχαριστείς που βρέθηκαν στην ζωή σου, γιατι σου προσφέρουν μια σημαντική εμπειρία ζωής...να εξασκείς την δική σου οξυδέρκεια ώστε να καταλάβεις οτι ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις...με ψηλά το κεφάλι και με περισσότερη αξιοπρέπεια απο ότι στο ξεκίνημα αυτης της συναναστροφής....

Με τιμωρώ και με καταδικάζω σε μια μοναξιά...καταρρίπτωντας μύθους απο την μία...και χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας απο την άλλη..προσπαθώντας να καλύψω τον επικοδομητικό χρόνο αποχής και αδιαφορίας...Ποτέ δεν είναι αργά για να φτιάξει ή να καταστραφεί μια σχέση !

Εκείνη όμως η μέρα παραμένει να είναι η αγαπημένη μου, περικυκλωμένη απο ένα τρελό και αδέσποτο team που σε τίποτα δεν μοιάζει και σε όλα ταιριάζει, αποδεικνύοντας περίτρανα πως σημασία έχει να αγαπάς με την καρδιά σου και να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που ομορφαίνουν την ζωή σου και μοιράζονται τις στιγμές σου !

Και επιτέλους ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του...άπλωσε τις αχτίδες του στα σώματα των ανθρώπων και κρυφογελώντας παρακολούθει την επιρροή που ασκεί στις ψυχές και στα πρόσωπα αυτων που τον καρτερούν...

Μια νέα εποχή ξεκινά..γεμάτη όνειρα και ελπίδες !

Φωτεινά . . . Σκοτάδια !

Στιγμές έμπνευσης και ενθουσιασμού, για το άγνωστο και ανίκητο ακόμα χώρο της δημιουργίας, γεμίζουν τις άδειες μέρες της ανοχής... Μετράω τις νίκες μου και στέκομαι με υπερηφάνια μπροστά στο αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που είναι γεμάτη με αγάπη...

Εκείνη η μέρα στέκεται αμετακίνητη και απαιτητική, σχεδόν μονότονη, άλλες φορές έντονα ερωτική, τυλιγμένη και καλά κρυμμένη στην σιγουριά της σκοτεινής νύχτας κι άλλες φορές αποκρουστική που ακόμα υπάρχει...

Ακραία συναισθήματα για ακόμα μια φορά, περικυκλώνουν την καρδιά μου, ξενυχτούν τα όνειρα μου, γεμίζουν με αλκοολ τις νύχτες μου και παγιδεύουν τις πραγματικές μου αναγκες...

Κι εκείνη η αναπάντητη κλήση γιατί πονάει τόσο ; Τι κρύβει αυτός ο θυμός ;;

Κυνηγώντας...πράσινες...αλλαγές!

Βυθίζομαι στα όνειρα μου...Κάθε νύχτα προσδοκώ να αποφύγω το υποσυνείδητό μου...Κλείνω τα μάτια και ζω εκείνη την άλλη ζωή, που η ευτυχία ειναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, που οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη, που η γαλήνη και η ηρεμία της ψυχής αγκαλιάζουν ζεστά την ονειρεμένη εκείνη ύπαρξη μου...Ξυπνώ και περιμένω να αλλάξει η πορεία της μοίρας μου, κάτι να γίνει και να ανατραπεί η μονότονη,παγιδευμένη ζωή μου...

Και κάθε προγραμματισμένη μέρα,μεταμορφώνομαι σε οτι μισούσα,παίζοντας έναν ρόλο που με ζωντανεύει και με θάβει κάθε φορά και περισσότερο...Αφίδρομες δυνάμεις πολεμούν μέσα μου,καταστρέφοντας κάθε ελπίδα για εκείνο το πρωινό που δεν θα μοιάζει σαν όλα τα άλλα...που η φλόγα θα εκτινάξει το μυαλό μου σε παρανοικές καταστάσεις και η καρδιά θα ματώσει απο την υπερδιέγερση...

Κι όπως άλλοτε ψάχνω την καταστροφή μου...Κι όπως άλλοτε φοβάμαι να ρισκάρω την συνήθεια...και κάνω υπομονή, μέχρι να ξυπνήσει η μοίρα και να μου υποδείξει την νέα πρόκληση που τόσο έχω ανάγκη..

Δεν έχει παράξενη γεύση αυτη η ηρεμία ;;;