Αντίο αγάπη μου ....

Ένας κύκλος κλείνει, όταν.. έχεις πει αυτά που τις νύχτες παραμιλούσες στο άδειο κρεβάτι, όταν...έχεις κάνει αυτά τα κρυφά και τα φανερά που η ψυχή σου λαχταρούσε, όταν...έχεις αφήσει τα συναισθήματα να πλημμυρίσουν την καρδιά σου,το μυαλό σου,τις στιγμές σου και την ζωή σου ... Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα που σημάνουν καμπάνες στα μέσα σου, το ξέρεις καλά .. ο χρόνος κυλάει πια αντίστροφα εναντίον σου ! Εσύ και οι αποφάσεις σου για μια ακόμα φορά ...

Θλίψη ! Αυτό περιβάλλει το σώμα μου και την καρδιά μου. Θλίψη, για έναν μάταιο αγώνα με αναγκαστικό τέλος. Μόνο που αυτή την φορά δεν μετράμε απλά ήττες, αλλά συντρίμμια ψυχής που στέκουν εκεί σκορπισμένα γεμάτα χώμα και αίμα .. Δεν τα καταμέτρησα, αλλα σίγουρα κάποια λείπουν...Είναι εκείνα που πήρες μαζί σου φεύγοντας..Σε εκείνο το ταξίδι που υποσχέθηκες να είναι το τελευταίο, χωρίς ανούσια πισωγυρίσματα...

Μηδένισε πάλι ο χρόνος... Πέτρωσε πάλι η καρδιά... Άδεια ψυχή σε ένα σώμα κούφιο.. Που έχω βάλει εκείνες τις μάσκες που μεταμορφώνουν το κοινωνικό προφιλ ? Πρέπει να τις βρω να γλυτώσω από την φυλακή των ερωτήσεων και της συμπόνοιας... Δεν χρειάζομαι τον οίκτο σας..Μπορώ να καταρρεύσω και χωρίς τα ψεύτικα λόγια σας...

...Θυμάμαι πόσο λυτρωτικά είναι τα δάκρυα ! Πόσο γαληνεύουν την ψυχή ... Έχουν περάσει χρόνια πια.. και έχω ξεχάσει εκείνο το κύμα πόνου που ελευθερώνεται ενώ μάχεσαι να πάρεις ανάσα...Κλαίει όμως η ψυχή και αυτό είναι σχεδόν αυτοκαταστροφικό...

Και έτσι, από κάπου πρέπει να ξεκινήσω..Αφαιρώ ό,τι είναι περιττό και ανώφελο.. προσθέτω αλκοόλ,τσιγάρα και μουσικές... πολλαπλασιάζω τις δυνάμεις μου-όσες δυνάμεις ποτέ είχα- και ξεκινάω ένα ακόμα ταξίδι στις θάλασσες του ονείρου..

Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα!