Kismet . . .

....πόσο καιρο εχω να ζησω αυτο το χτυποκάρδι...στεγνωνει το στομα μου, μουδιάζει η καρδιά μου και η αναμονη οχι μονο μεγαλωνει το παθος αλλα με γεμιζει με αναμεικτα συναισθηματα....τοση μεγαλη ανυπομονησια και τοσο μεγάλη καχυποψια , συγκρουονται μεταξυ τους και με σοκαρουν καθως για μια φορα το ενστικτο μου δεν με ακολουθει...δεν με βοηθαει...δεν με σταματά...παρά μου δινει ωθηση να κανω ταξιδι χωρις πυξιδα...Ειμαι τοσο εκτεθιμενη και ταυτοχρονα τοσο προστατευμενη απο ενα μυαλο καλα εκπαιδευμενο και πεπειραμενο....

Κι αν ειμαι ενα ακομα θυμα σε ολη αυτη την ιστορια;;;; Κι αν πραγματι ειναι τοσο καλο για να ειναι αληθινο;;;; Κι αν για ακομα μια φορα οδηγησω με την επιλογη μου την καρδια σε δυσκολα μονοπάτια...με τι σθενος θα με υπερασπίσω αυτην την φορά;;

Φυσαω και ξεφυσαω....Ανατριχιασει όλο μου το σωμα...Ταχυπαλμιες και αγωνια ...ολα στο ζενιθ....Τρελή αδρεναλινη σοκαρει το νευρικο μου συστημα....Μακαρι να ειναι όλα οσα ελπιζω και ευχομαι....αληθινά !

Γιατι και ποιος μου εμαθε πως οταν λεω τα συναισθηματα και τις αγωνιες μου ξεγυμνωνομαι και μηδενιζονται ολες οι πιθανοτητες να εισπραξω τα ιδια εντονα αισθηματα;;;; Γιατι και ποιος μου εμαθε οτι οι ανθρωποι δεν μπορουν να ειναι αληθινοι και υπευθυνοι για τις πραξεις και τα λογια τους...

....Το ένστικτο της επιβίωσης το φωνάζει δυνατά κάθε φορά...Αυτη είναι η άμυνα μου για να προστατέψω αρχικά εμένα και μετά όλες τις επιλογές μου...Τι με οδηγησε αυτην την φορά όμως να μην ακούσω καμιά σειρήνα να προειδοποιεί;;;Η δύναμη της ελπίδας και η ψευδαίσθηση της δικαίωσης με έφεραν σε εκείνο το γεμάτο ψευτιά και υποκρισία στάδιο της απόγνωσης, θλίψης και μοναξιάς....

Με τιμωρώ και με καταδικάζω κι αν μπορούσα θα με απομόνωνα να μην με βλέπω...Αυτοκαταστρέφομαι αργά και σταθερά μέχρι να έρθει η στιγμή να εναρμονιστεί ξανά όλο μου το είναι....Μην ξεχνάς την αηδία και την παραίτηση που αποτύπωσε ο καθρέφτης εκείνο το πρωί....Μην ξεχνάς τον λιγμό της ψυχής και τον πανικό που στιγμάτισε την ψυχή...Με εκδικούμαι για ένα λάθος τόσο αδικαιολόγητο, τόσο απελπιστικό και τόσο επίπονο, που με κομματιάζει παραδειγματικά κάθε φορά που οι μνήμες ξεγυμνώνουν την αλήθεια...

....lay me down to crawl !